اثر چهار هفته فعالیت هوازی در آب بر علایم بالینی و سایتوکاین های TNF-α و IL-10 در مدل حیوانی مالتیپل اسکلروزیس

مقدمه: باتوجه به اهمیت درمان های تکمیلی، در این پژوهش هدف بررسی اثربخشی 4 هفته تمرین هوازی شنا بر روی علایم بالینی و سایتو کاین های ) Interleukin 10 IL- و ) 10 ) Tumor necrosis factor alpha) TNF-α در سطوح سرمی موش های مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس از طریق القای اسفالومیلیت خود ایمن تجربی Experimental autoimmune ence halomyelitis یا EAE است. مواد و روش ها: 80 سر موش سوری ماده با نژاد C567BL/6 با سن 10-12 هفته و وزن 20±2 به 8 گروه 10 تایی سالم کنترل، سالم شنا، MS کنترل، MS شنا MS اینترفرون MS اینترفرون و شنا، MS شاهد تزریق، MS شاهد شنا و تزریق تقسیم شدند.از روز نهم بیماری، موش ها به مدت چهار هفتم مقدار 150 IU/g اینترفرون بتا- 1 دریافت و یا چهار هفته ورزش شنا روزانه نیم ساعت مواجهه داده شدند. وزن و علایم بالینی به صورت روزانه با ثبت امتیازات بین گروه ها ارزیابی می شد. در پایان پروتکل نمونه های خونی از قلب استخراج و شاخص ها به روش الایزا سنجیده شدند. نتایج: براساس نمودار امتیازات علایم بالینی، بین گروه های MS شنا و MS اینترفون و MS شنا ایترفرون با گرو MS اینترفرون و MA شنا اینترفرون با گروه MS اختلاف با سطح معنی داری 0/001 مشاهده شد، شدت آسیب در گروه های MS نسبت به فعال به صورت میانگین روی امتیاز 2 تا 3 قرار گرفت و حاکی از تخفیف پیشرفت ضایعات دمیلینه حاصل از اثر ورزش در آب بوده است. نتیجه گیری: یافته ها پیشنهاد می دهند احتمالا شنا نسبت به داروی اینترفرون بتا -1 عاملی موثرتر در تغییر سطح سایتوکاین های سرمی و بهبود علایم بالینی موش های مدل EAE می باشد. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که تمرین منظم ورزشی در کنار درمان های پزشکی می تواند برای کاهش اختلالات MS مفید باشد.

Keywords:

فعالیت هوازی , مالتیپل اسکلروزیس .TNF-α , IL-10