شناسایی و اولویت بندی عوامل موثر بر پایداری اجتماعی مکان در فضاهای آموزشی (نمونه موردی: دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی تبریز)

پارادایم پایداری، به عنوان نقطه عطفی در مسیر توسعه، توجه مجامع جهانی را به خودجلب کرده است و اقبال عمومی به موضوع پایداری، که به موجی قوی در معماری امروز جهانتبدیل شده است، ایجاب کننده نوعی بازنگری ناقدانه، به منظور تنقیح و ارتقای گفتمان پایداریدر معماری است. پایداری اجتماعی مکان، به معنای توانمندی مکان برای غلبه بر چالش ها ومسایل، و واکنش بهینه به تغییرات بیرونی است؛ که نیازها و عکس العمل های کیفی افراد رانسبت به مکان حاضر درآن، مورد توجه قرار داده است. ارتباط بین کیفیت آموزش و تعامل انسان- محیط، توجه به کیفیت فضای آموزش عالی را تبیین می کند؛ فلذا، احقاق پایداری اجتماعی مکان در فضای آموزشی الزامیست. این مطالعه، با هدفشناسایی و اولویت بندی عوامل موثر بر پایداری اجتماعی مکان در فضاهای آموزش معماری، در قالب تحقیقی توسعه ای-کاربردی، با روش تحلیل عاملی، به عنوان روشی آماری جهت ارایه مجموعه ای از متغییرها بر حسب تعداد متغییرهای فرضیو متغییرهای مشاهده شده، به صورت کتابخانه ای و میدانی، در دو فاز مطالعه کیفی و کمی صورت گرفته است. محدودهتحقیق به دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز تحدید شده و نمونه گیری با روشهای ترکیبی بنیادی بهدو صورت هدفمند و تصادفی بوده است. نتایج، حکایت از تاثیر سه عامل، هویت مندی مکان و تعاملات اجتماعی، یکپارچگیو تناسبات کالبدی و آسایش محیطی بر پایداری اجتماعی مکان را دارد.

Keywords:

الگوی پایداری , پایداری اجتماعی , فضای آموزشی , دانشکده معماری