مسیولیت متصدی حمل و نقل هوایی و شرکتهای بیمه در قبال مسافر و بار همراه وی

در حقوق ایران، با گذشت زمان، قانون حاکم بر قرارداد حمل و نقل هوایی تغییر کرده است. قبل از سال 1354 هجری شمسی، مقررات خاصی که ناظر بر حمل و نقل هوایی باشد، در نظام حقوقی ایران وجود نداشت و قراردادهای حمل و نقل هوایی، تابع مواد 516 و 517 قانون مدنی (راجع به اجازه متصدی حمل و نقل) و مواد 377 تا 394 قانون تجارت (راجع به قرارداد حمل و نقل) بود. در تعارض این دو قانون یا یکدیگر، قانون تجارت به عنوان قانون خاص، قرارداد حمل و نقل را. شمول مقررات قانون مدنی خارج می کند. ولی در مورد سکوت یا اجمال یا مواردی که به طور صریح از شمول قانون تجارت خارج شده، مقررات قانون مدنی قابل اجراست. در سال 1354، با تصویب قانون اجازه الحاق دولت ایران به کنوانسیون ورشو، پروتکل لاهه، کنوانسیون گوادالاخارا و پروتکل گواتمالا، تعدادی از پروازهای خاریج، تابع این کنوانسیون ها و پروتکل ها شدند و پروازهای خارجی و برخی از پروازهای بین المللی، تابع قوانین مدنی و تجارت باقی ماندند.