نگاهی نو به تصمیم گیری سنتی در سازمانها

انسانها میتوانند در بسیاری. از موقعیت های جدید و متفاوت،هوشمندانه عمل کنند.اما این موضوع بعید نیست که در این رفتار هوشمندانه خود کاملا موفق و پیروز نباشند.گاهی سازمانی که میتواند برای مواردی مشخص راه حل های خاصی و برنامه هایی ویژه داشته باشد انجام همه کارها را به عهده تصمیماتی بدون برنامه میگذارد و دچار ضرر و زیان های غیر قابل جبرانی میشود،بنابراین سازمانها باید سعی کنند که تمامی تصمیماتی را که میتواند به صورت برنامه ریزی شده درآورند،برنامه ریزی کنند.روش های سنتی برنامه ریزی در تصمیمات عادت بوده که تجربیات و مهارتها و اقدامات روزانه در استفاده از راهکارهای ثابت را در بر می گرفته است.شیوه های سنتی مقابله با تصمیمات بدون برنامه گزینش و آموزش مدیرانی برخوردار از توانایی داوری،و خلاقیت بوده است.این شیوه طی گذر هزاران سال بخوبی تکامل پیدا کرده است اما از دیدگاه سایمون به عنوان یکی از برجسته ترین اساتید علوم اجتماعی و سیاسی آمریکا از جنگ جهانی دوم به بعد انقلابی بنیادین که با اختراع تولید ماشینی قابل مقایسه است در شرف تکوین بوده است که این انقلاب را میتوان نتیجه استفاده از شیوه های چون پژوهش عملیاتی و تجزیه و تحلیل ریاضی دانست.بر این اساس تصمیم گیری در رابطه با کنترل موجودی را میتوان جزو اولین انواع تصمیم هایی که با استفاده از فناوری های نوین عملیاتی شدند به حساب آورد.