صلاحیت ساختاری؛ بازشناسی رویکردی در مددکاری اجتماعی

فعالیت مددکاران اجتماعی در ساختارهای اجتماعی و حضور آنان در مراکز و موسسات ارائه کننده خدمات اجتماعی آن ها را به داشتن صلاحیت های حرفه ای خاصی مجاب می کند. لذا درک و توانایی شناسایی روزآمد پدیده های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و ... برای مددکاران اجتماعی دارای اهمیت است. این مهم در واقع به دو دلیل نیازمند توجه می باشد:

نخست؛ این که آگاهی مددکاران اجتماعی از وضعیت های چهارگانه ی اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی آنان را در بکارگیری صحیح ترین روش های ارائه خدمات اجتماعی رهنمون می سازد.

 ثانیا؛ توجه به عوامل چهارگانه پیش گفته به مددکاران اجتماعی کمک می کند تا بتوانند با توجه به اقتضائات موجود، در ایجاد و بازشناسی مسائل و مشکلات حاصل از آن عوامل به تبیین و تحلیل درست تری از شرایط نائل آیند. مورد اخیر همچنین کمک می کند تا مددکاران اجتماعی بتوانند در تصمیم گیری برای اخذ رویکردهایی که در قبال گروه های هدف دارای ارجحیت بیشتری است، الزامات ساختاری اثرگذار بر رفاه آنان را در نظر بگیرند.

شناسایی عوامل ساختاری اثرگذار بر خدمات، می تواند به عنوان بخشی از صلاحیت های حرفه ای برای مددکاران اجتماعی مورد توجه باشد و به همین سیاق، مددکاران اجتماعی در اقداماتشان بتوانند با این دریچه ی نظری به پدیده های اثرگذار بر روی جامعه هدف خود متمرکز باشند.

اهمیت توجه به این رویکرد در کنار سایر رویکردها و شیوه های اقدام در مددکاری اجتماعی در آنجا نمود بیشتری می یابد که سه سه سطح اقدام(فردی، گروهی و جامعه محور) می تواند الگویی برای فعالیت باشد و تعارضی با سطوح اقدام در فعالیت های تخصصی ندارد. همچنین اتخاذ رویکرد ساختاری در مددکاری اجتماعی در عمده مسائل مدنظر مددکاران اجتماعی، از کودکان خیابانی، افراد دارای معلولیت و ... گرفته تا بحران های زیست محیطی و سیاست های مرتبط در حوزه مهاجرت یا رفاه خانواده، قابلیت بکارگیری دارد.