Nastaran Ghahremani
18 یادداشت منتشر شدهتعریف و تقویت تاب آوری در مدرسه
توجه به تقویت و توسعه تاب آوری روانشناختی در مدارس میتواند آسیب پذیری اجتماعی را نیزبه نحو چشمگیری کاهش داده و امکان دستیابی به سطوح بالاتری از سلامت اجتماعی و بهزیستی روانشناختی را فراهم سازد.
تاب آوری چیست؟ در زندگی بسیاری از افراد، حوادثی رخ می دهد که گاهی می توان از آن به عنوان یک رویداد زودگذر و یا در اندازه ای بزرگتر، بحرانی عظیم نام برد. اما چگونگی روبرو شدن با این حوادث نیازمند بسیاری از مولفه ها می باشد.
در واقع، گاهی یک حادثه ی شاید نه چندان بزرگ برای فردی که به درستی نتواند با آن کنار بیاید، تبدیل به یک بحران می شود. در هر صورت، هر حادثه ای می تواند بر روی افراد تاثیر مستقیمی داشته باشد.
حال اینکه در چه موقعیتی باشیم و در چه حالتی با آنها روبرو شویم، موضوعی بسیار پراهمیت است. افراد همیشه با پدیده هایی مثلا از دست دادن یک فرد نزدیک، از دست دادن کار، بیماری های گوناگون، حوادث طبیعی مثل زلزله و سیل، و انواعی دیگر از مشکلات موجود در زندگی دست و پنجه نرم می کنند. در چنین شرایطی، عکس العمل ها می تواند متفاوت باشد. یکی از این واکنش ها، اصطلاحا تاب آوردن است.تاب آوری در مدرسه
برای اینکه معنی لغوی تاب آوری را به درستی شرح دهیم، می توانیم از کلمات مترادف آن شروع کنیم. به عنوان مثال کشی را در نظر بگیرید، میزان مقاومت این کش در برابر نیرویی که به آن وارد می شود، به قدرت ارتجاعی آن (Elastic) بستگی دارد. اما ارتجاعی بودن به هیچ وجه به معنای بهبود یافتن و بدست آوردن نیروی اولیه نیست.
علاوه بر این، می توانیم از واژه انعطاف (Flexibility) به عنوان یکی دیگر از کلمات مترادف با تاب آوردن نام ببریم. در حالی که این واژه به هر چیزی که قابلیت خم شدن داشته باشد، اطلاق می شود و می تواند خصوصیت های ارتجاع بودن و یا مقاومت را نداشته باشد.
تاب آوری (Resilience) که اولین بار توسط روانشناسی به نام امی ورنر استفاده شد، در واقع توانایی مواجه شدن با رویدادها و بحران ها، قبول و یا تحمل آنها و برگشت سریع به مرحله ای قبل از این حوادث است.
در واقع این به معنای بی حس بودن در مقابل حوادث نیست بلکه مهارتی است که در طی زمان بدست می آید و در بین افراد مختلف متفاوت است. به عنوان مثال افرادی که از ویژگی های درونی مثل خودباوری و ارتباط اجتماعی قوی و خصوصیت های بیرونی و محیطی مثل حمایت اجتماعی و منابع در دسترس برخوردار هستند، مسلما توانایی بیشتری در مقایسه با افراد دیگر خواهند داشت.
خود آگاهی یک تمرین مهم برای مواجهه با چالش ها است.
تاب آوری چیست: دکتر امی ورنر، مفهوم تا ب آوری روانی را در جریان تحقیقاتش بر روی خانواده های فقیری که در کائوآئی- یکی از جزائر ایالت هاوائی- زندگی می کنند، استفاده کرد. بر این اساس، دو سوم از این بچه ها در مراحل بعدی زندگی خود، رفتار مخربی را از خود نشان می دادند. در حالی که یک سوم بقیه، اینطور نبودند و ورنر از واژه “تاب آوری” برای این دسته استفاده کرد.
در هر صورت مفهوم تاب آوری فقط به نتیجه موفقیت آمیزی که در مواجه با رویدادها بدست می آید، محدود نمی شود. به عبارتی دیگر، وقتی از این عنوان برای کسی استفاده می کنیم به این معنا نیست که او تحت تاثیر حوادث اطراف خود قرار نگرفته است بلکه کسی است که رویدادها را قبول می کند و سعی می کند با آنها کنار بیاید.
این کار نیازمند یک بینش مثبت نسبت به رویدادها است. علاوه بر آن باید از مهارتهای فردی دیگر مانند هوش احساسی، توانایی تطبیق با شرایط و انعطاف پذیری در برابر حوادث و البته مهارت مراقبه نیز برخوردار بود. هر چند میزان این انطباق در مقابل حوادث متفاوت است. به عنوان مثال فردی ممکن است در برابر یک رویداد، به خوبی با آن روبرو شود در حالی که در برابر رویدادی دیگر، شکسته شود.
تاب آوری چیست: بنابراین تاب آوردن را نباید یک خصیصه ثابت اخلاقی- روانی دانست. بلکه فرایندی است که در موقعیت های مختلف نسبت به رویدادها عوض می شود.
باید بپذیریم که تاب آوری روانی یک خصوصیت شخصیتی نیست و باید با تمرین های مکرر و آموزش ذهنی انفرادی بدست آید.
طبق تحقیقاتی که (David Yeager) و (Carol Dweck) دو تن از اعضای بخش روانشناسی دانشگاه تگزاس با مطالعه بر روی دانش آموزان ارائه داده اند، تاب آوری را نقشی موثر در رشد توانایی آنها یافته اند. در واقع، وقتی دانش آموزان باور داشته باشند که توانایی ذهنی قابلیت رشد دارد، می توانند در مواجهه با چالش های مدرسه و دروس و نمره گیری، بهتر عمل کنند و استرس کمتری به خود راه دهند.
در نتیجه باید بپذیریم که تاب آوری روانی یک خصوصیت شخصیتی نیست و باید با تمرین های مکرر و آموزش ذهنی انفرادی بدست آید. با توجه به پس زمینه های اخلاقی هر شخص و محیطی که در آن زندگی می کند، میزان و تاثیر این تا ب آوردن درباره حادثه های مشترک اجتماعی نیز کاملا متفاوت است. به عنوان مثال، تاثیری که حادثه ۱۱ سپتامبر بر یکایک مردم آمریکا داشت به یک شکل نبود.
حال برای اینکه بتوانیم به فردی تبدیل شویم که بتوانیم در برابر چالش ها و تراژدی های مختلف زندگی انعطاف خود را بالا ببریم، نیاز است تا با مولفه های تاب آوری آشنا شویم.
اگر بخواهیم فرایند تاب آوردن را تمرین کنیم باید به چند نکته بسیار مهم که جزو ستون های اصلی برای رسیدن به چنین سطحی است، توجه خاصی داشته باشیم.
همانطور که یک ورزشکار برای رسیدن به سطحی بالاتر از نظر فیزیکی و ذهنی، به برنامه مشخص نیاز دارد، مولفه های تاب آوری نیز به فرد امکان رشد ذهنی را فراهم می کنند. و به همان ترتیب که ورزشکاری، برای رسیدن به موفقیت باید چالش های فیزیکی و ذهنی مختلف را پشت سر بگذارد، تجربه های گوناگون در زندگی نیز می توانند شخص را در مقابل حوادث مقاوم تر کند.
در اینجا به پنچ مولفه تاب آوری اشاره خواهیم کرد:
- خود آگاهی یعنی داشتن شناختی مناسب از ضعف ها و قدرت ها، اندیشه و باورها، انگیزه و همچنین احساسات شخصی خودمان است. این توانایی شما را قادر می سازد تا دید افراد دیگر را نیز نسبت به خود بدانید و درک کنید تا در مواقع لزوم عکس العملی مناسب داشته باشید.
- ذهن آگاهی یا به طور کلی آگاه بودن به حضور شما در زمان حال اشاره دارد. شخص آگاه به احساس و اندیشه هایش از فاصله ای نگاه می کند که بتواند مشاهده درستی ( و نه قضاوت خوب و بد) از آنها داشته باشد.
- مراقبت از خود اما مولفه ای خاص است و در هر شخص متفاوت است. مراقبت از خود به توانایی انسان در مواجهه با چالش های مختلف زندگی به طور موثر اشاره دارد.
- ارتباطات مثبت با افرادی که برای ما مهم هستند و به ما اهمیت می دهند. یکی از مهم ترین تجربه های هر شخص ایجاد ارتباط با دیگران است. این موضوع می تواند موجب خوشحالی و رضایت بیشتر از زندگی برای ما به ارمغان داشته باشد.
- و در آخر داشتن هدف به ما کمک می کند که خود را عضوی از خانواده بزرگتری از یک گروه بدانیم و برای رسیدن به هدفی جمعی تلاش کنیم و در برابر چالش های گوناگون تاب آوردن را تمرین کنیم.
میزان انعطاف در برابر چالش های زندگی به توانایی هر شخص بستگی دارد.
باشگاه تاب آوری و مدارس تاب آور: مشارکت اجتماعی (Social Participation) از طریق تعدد و تنوع ذخایر رفتاری موجب توسعه و تقویت ” تاب آوری Resilience ” است.
مشارکت و حمایت های اجتماعی هم چنین میتواند به اصلاح طرحواره های رفتاری کمک کند، این مهم در مدارس تاب آور به بهترین شکل انجام میگیرد.
کودکان و نوجوانان بخش عمده ای از زندگی خود را در مدرسه می گذارنند و این فرصت و ظرفیتی بی نظیر برای توسعه و تقویت تاب آوری است.
مدارس کانون آموزش رفتارهای سلامت محور هستند و این به نوبه خود میتواند به توفیقات تحصیلی دانش آموزان کمک کرده و یا در موارد خاص از افت تحصیلی ایشان جلوگیری کند. چرا که تاب آوری با موفقیت تحصیلی رابطه مثبت دارند (اسکلیزو همکاران ،۲۰۰۶).
توجه به تقویت و توسعه تاب آوری روانشناختی در مدارس میتواند آسیب پذیری اجتماعی را نیزبه نحو چشمگیری کاهش داده و امکان دستیابی به سطوح بالاتری از سلامت اجتماعی و بهزیستی روانشناختی را فراهم سازد.
ضمن اینکه در همین مدارس است که با مددکاری اجتماعی و یا مداخله می توان نارسایی ها خانوادگی و صدمات و آسیب های روانی و اختلالات رفتاری را پایش ، درمان و یا از بروز انواع آسیب ها متعدد دیگر جلوگیری کرد.
از سوی دیگر پایین آمدن سن آسیب ها و صدمات اجتماعی اهمیت توجه به تاب آوری جمعیت دانش آموزی را متذکر میگردد. آموزش و توفیقات تحصیلی با افزایش ذخایر شناختی موجب ارتقاء سلامت هستند.
همچنین علاوه بر مساله ”ذخایر شناختی” پژوهشها نشان میدهد وجود حتی یک مربی ، معلم و مددکار صمیمی و حامی میتواند مانع جدایی دانش آموزان از مدرسه و ترک تحصیل خواهد بود.
از طرفی مبتنی بر شواهد دانش آموزان درس مربیان و معلمانی راکه بیشتر دوست می دارند بهتر انجام میدهند و نکته جالب توجه دیگر این است که چنانچه دانش آموزی در مدرسه احساس درک و حمایت اجتماعی کند وضعیت تحصیلی بهتری را تجربه و ارایه خواهد کرد.
در مجموع اهمیت انتظارات و توقعات تحصیلی در توسعه و تقویت تاب آوری به اثبات رسیده است (جانسون و هاوراد،۱۹۹۸).
- تاکید موکد بر موفقیت و ادامه تحصیل و وجلو گیری از خروج و ترک تحصیل بچه ها از مدرسه.
- نظارت دقیق بر عملکرد دانش آموزان ، والدین و مربیان ومعلمان و کارکنان مدارس ( ماستن ، ۱۹۹۸).
- فراهم سازی مشارکت های معنادار و همه جانبه در مدارس (راتر،۱۹۷۹).
علاوه بر این مدارس می توانند با آموزش خود مراقبتی در بسیاری از آسیب های اجتماعی نقش پیشگیرانه شایسته ای را ایفا کنند اساسا می توان گفت مدارس کانون یادگیری و اصل و اساس سلامتی و مشارکت اجتماعی هستند. راه سعادت و سلامت از مدارس می گذرد.
در خاتمه به این اشاره میگردد که بهزیستی روانشناختی بسیار معمولی تر از آن است که تصور میکنیم و براحتی در دسترس است . با این حال بچه ها به دوز پایینی از خطرات و چالشها نیازمند هستند که انتظار میرود کما فی السابق مدارس با توجه روز افزون به تقویت و توسعه ” تاب آوری” بسترساز و حامی این مهم باشند.
ضروری به نظر می آید با توجه به مقتضیات زمانی و به منظور کاهش آسیب پذیری و افزایش تاب آوری ، ترویج و درک حمایت های اجتماعی توجه بیشتری را از آن خود سازد ، جرا که همگان واقف هستند سازه های اجتماعی قطره هایی هستند که دریا میشوند. و فی الواقع اجتماعی کردن هر مساله و مشکلی موجب تقویت راه حل آن موضوع خواهد بود.
تاب آوری در مدرسه مقوله ای آموزشی است که برای مدیریت استرس دانش آموزان اهمیت دارد. اما این آموزش برای همه حیاتی بوده و فقط مختص به مدارس تحصیلی نیست.
تاب آوری نوعی توانایی نجات از بدبختی است. این یک مهارت ضروری برای کنار آمدن با موانع اجتناب ناپذیر در زندگی و یکی از عوامل کلیدی موفقیت است. درس و مدرسه بدبختی نیست اما احساس و رفتار دانش آموزان به اینها مانند واکنش به یک مصیبت است!
علاوه بر شرایط دشواری که ممکن است در زندگی شخصی تجربه کنند، ممکن است تحت فشار درسی، تکالیف، قلدری بقیه دانش آموزان و موارد منفی دیگری قرار بگیرند. پس باید به کمک مفهومی به نام تاب آوری در مدرسه به دانش آموزان کمک کرد تا حداقل در مدرسه تجربه و احساس خوبی داشته باشند.
تاب آوری در مدرسه بدین جهت مهم است که به دانش آموزان کمک می کند تا از اثرات روانی فشارها و تجربیات استرس زا در هر موقعیتی جلوگیری کنند. این مفهوم بیانگر داشتن یک مهارت در محیطی به نام مدرسه است. این مهارت به دانش آموز کمک می کند تا بتواند در مدرسه چالش های تحصیلی یا اجتماعی را به شیوه مثبت تفسیر و مدیریت کند. با این کار، فرد به یک دانش آموز تاب آور تبدیل می شود.
دانش آموز تاب آور با کمک مهارتی که به دست آورده، سازگاری و مواجهه با ناملایمات را از خود نشان می دهد. تاب آوری در مدرسه به شیوه های مختلفی مثل افزایش تلاش یا تمرین حل تعارض صورت می گیرد.
دانش آموز تاب آور، بین مشکل اصلی و نگرانی های فرضی تمایز قائل می شود. او ذهن آگاهی را تمرین می کند و بر روی چیزهایی تمرکز می کند که می تواند آنها را کنترل کند. دانش آموز تاب آور یاد می گیرد که چطور از «حواس پرتی مثبت» استفاده کند.
می توان میزان تاب آوری دانش آموزان را شناسایی کرد و آن را شکل داد. مدرسه می تواند این مهارت ها را از روش های متنوع و مختلف به دانش آموزان آموزش دهد. در واقع مدارس می توانند نه تنها مدرسه باشند، بلکه مدرسه تاب آور باشند!
اهمیت مدارس تاب آور
یک مدرسه تاب آور، در حمایت از افراد و حتی سازمان ها متخصص است. ماموریت مدارس تاب آور، حمایت از افراد از طریق تبدیل واکنش استرس (واکنشی) به جریان خلاق (طراحی) است.
مدارس نه تنها می توانند در کنار اهداف علمی، تاب آوری را آموزش دهند، بلکه می توان مدارسی تنها مختص این هدف را تاسیس کرد. در مدارس اختصاصی تاب آوری، بسیاری از برنامه های درسی با سال ها مطالعه سیستم عصبی، آناتومی و فیزیولوژی، طب شرقی و مطالعات فرآیند شناختی تهیه شده است. این یک رویکرد منحصر به فرد و بسیار سودمند برای افراد است.
مدارس تاب آور می توانند یک مدل «تربیت مربی» نیز باشند. این مدل می تواند به کارکنان مدرسه مهارت های ذهنی/ بدنی را برای استفاده خودشان آموزش دهد و مسیرهایی را برای کاربرد مستقیم این مهارت ها در برابر دانش آموزان فراهم کند.
پس از این نوع آموزش، کارکنان می توانند این مهارت ها را در طول حرفه خود به دانش آموزان آموزش دهند. در واقع می توان هم مربی حرفه ای پرورش داد و هم به افراد به عنوان یک مهارت شخصی، آموزش داد. بنابراین با مدرسه تاب آور، می توان اهداف مختلفی از جمله سلامت روان و جسم جامعه را عملی کرد و به پیشرفت هایی در سطح کلان و خرد رسید.
تاب آوری در مدرسه یکی از مهارت های مهم برای بهبود کارایی سیستم آموزشی و موفقیت دانش آموزان و معلمان است.
تاب آوری در مدرسه یکی از روش های نوین ارتقای کیفیت آموزش است. ارتقای تاب آوری دانش آموزان به معنی توانایی مدیریت استرس روزانه و مهارت روبرو شدن با شرایط دشوار است. هدف از آموزش این مهارت، پیشگیری از اثرگذاری استرس بر عملکرد تحصیلی و سلامت جسم و روان دانش آموزان می باشد.
حفظ آرامش در برابر استرس های محیطی، می تواند اثر بزرگی در موفقیت تحصیلی دانش آموز تاب آور در مقاطع مختلف تحصیلی داشته باشد.
مدارس تاب آور یک ابتکار آموزشی است که از سال ۱۹۹۵ تا کنون، هزاران معلم و دانش آموز از مزایای آن برخوردار شده اند. تاب آوری در مدرسه به معنی فراهم ساختن یک مدرسه بدون استرس نیست.
در یک مدرسه تاب آور، ابزارهای مدیریت استرس را در اختیار دانش آموزان قرار می دهند که موجب افزایش انرژی و تمرکز معلمان می شود. برای داشتن چنین مدرسه ای باید مربیان و معلمانی تربیت شوند که بتوانند مهارت های ذهنی و بدنی را به دانش آموزان بیاموزند.
آموزش های تاب آوری در مدرسه شامل یک کارگاه ده ساعته در دو مرحله است:
- آگاهی از استرس و چگونگی اثر استرس مزمن بر میزان یادگیری.
- گفتگو درباره استرس و نشانه های آن، تعریف استرس و ارائه راه حل.
احساس کنترل بر روی زندگی
احساس کنترل بر روی زندگی، مهمترین عامل درونی پیشگیری از بروز استرس است. اولین قدم برای ایجاد این احساس، کنترل حالات روانی و جسمی فرد می باشد. به همین دلیل، روش های آرام سازی بدن، خودآگاهی و مهارت حل مسئله، از مهمترین بخش های آموزش تاب آوری در مدرسه محسوب می شوند.
روش های آرام سازی بدن و کنترل فیزیولوژیک
روش های آرام سازی بدن و کنترل فیزیولوژیک فرد به حفظ آرامش مغز و کنترل هورمون های استرس زا کمک می کند. روشهای آرام سازی بدن شامل تنفس عمیق، خودآگاهی بدنی و یوگا، ذهن آگاهی، تجسم و آرام سازی عضلانی میباشد.
تعیین هدف و ارائه برنامه مطالعه قابل ارزیابی
تعیین هدف و ارائه برنامه مطالعه قابل ارزیابی، به موفقیت تحصیلی دانش آموز تاب آور کمک می کند. اهداف زمانبندی شده به دانش آموز کمک می کنند تا آگاهی بیشتری نسبت به پیشرفت خود داشته باشد.
به این ترتیب با یک دید واقع بینانه به عملکرد خود نگاه می کند و از ایجاد استرس ناکارآمد جلوگیری می شود. همچنین، روش های مهار استرس به دانش آموز یاد میدهند که در امتحانات و آزمونها، احساس کنترل بیشتری داشته باشد.
پنج گام ارتقاء سلامت روان و تاب آوری: مدارس مسئولیتی قانونی برای ارتقاء سلامت و رفاه کودکان دارند. به تاب آوری و سایر مفاهیم مرتبط در بسیاری از اسناد کلیدی اشاره شده است.
برای مثال در برنامه ابتکار آموزشی در سرتاسر انگلستان بر روی “توانایی های شخصی”، مسائلی همچون “سرسختی، خود انگیزگی، حل مسئله و خود پنداره” تاکید شده است.
در این مطلب به گامهای اساسی ارتقاء سلامت روان و تاب آوری دانش آموزان خواهیم پرداخت. امید است مورد استفاده مخاطبین گرامی این رسانه قرار گیرد.
پنج گام اساسی ارتقاء سلامت روان و تاب آوری دانش آموزان
مدارس پتانسیل بالایی در انجام اقدامات موثر در ایجاد تاب آوری در مقابله با فقر و مشکلات خانوادگی دانش آموزان دارند. خصوصا اینکه در جوامع امروز مشکلات مربوط به سلامت روان در دانش آموزان به صورت اپیدمیک در حال افزایش است.
تعداد دانش آموزان مضطرب و افسرده در حال رشد بوده و مدارس در مرکز توجه برای تغییر در سلامت اندیشه و خود آگاهی دانش آموزان قرار دارند. البته باید دانست که ایجاد تاب آوری در دانش اموزان و در کل جامعه، رویکردی زمان بر و کلی است.
در اینجا ۵ گام برای ارتقاء سلامت روان و تاب آوری دانش آموزان وجود دارد که به صورت خلاصه بدان اشاره می شود:
ایجاد روابط مثبت
توجه بر اهمیت رابطه بین معلم و دانش آموز پیشرفت و سلامت جسمی و روانی دانش آموز را افزایش می دهد. مطالعات در این زمینه نشان داده است که مهارت های ارتباطی نظیر ارتباط گیری، مدیریت موثر کلاس درس، انتظارات مشخص و عوامل مربوط به تعلیم همچون آموزش موثر، استقلال و اشتیاق معلم، در افزایش پیشرفت و تعامل و تاب آوری دانش آموزان کاربردی است.
آموزش مهارت های عاطفی- اجتماعی
دولارک و وایزبرگ با برنامه آموزش عاطفی- اجتماعی نشان داده اند که مدارس با این مهارت ها ، نتایج بهتر علمی و تحصیلی را کسب خواهند کرد. بهبود ارتباط می تواند به کمک آموزش مهارت هایی همچون خودآگاهی، خود مدیریتی، آگاهی اجتماعی، مهارت های ارتباط گیری، تصمیم گیری مسئولانه باشد.
تاثیرگذارترین برنامه ها به صورت متوالی است که از آموزش های فعال استفاده نموده، بر پیشرفت تمرکز داشته و اهداف آموزشی مشخصی را داراست. به کارگیری راهبردهای آموزشی مشارکتی برای تقویت مهارت ها و ایجاد فرصت هایی برای دانش آموزان جهت تمرین مهارت های اجتماعی، حیاتی است.
پرورش احساسات مثبت
به کمک ایجاد حس افتخار و تعلق در دانش آموزان می توان احساسات مثبت را پرورش داد. پیوند در مدرسه عاملی قوی و پشتیبان برای سلامتی و نتایج تحصیلی در همه دانش آموزان می باشد.
وقتی رفتار محترمانه، ارزش گذاری و مدل سازی شد و دانش آموزان دریافتند که صدایشان شنیده می شود، مدارس قادر خواهند بود که حس تعلق و پیوند را حتی در دانش آموزانی که در شرایط ریسک بالا قرار دارند، ایجاد نمایند.
ایجاد محیط آموزشی مثبت که دانش آموزان قدرت انتخاب داشته و می دانند که صدایشان شنیده می شود این اطمینان را می دهد که همه دانش آموزان از منظر جسمی و عاطفی ایمن بوده و می توان از راهبردهای آموزش مشارکتی برای افزایش تعامل و تاب آوری دانش آموزان استفاده نمود.
شناسایی نقاط قوت دانش آموزان
برای دانش آموزانی که با عدم تاب آوری، پیشرفت تحصیلی هم نداشته اند می توان با رویکردی مبتنی بر نقاط قوت، توانایی ها و خصوصیات مثبت دانش آموزان را شناسایی نماییم و به آن ها فرصت های بیشتری برای پیشرفت تحصیلی، موفقیت و احساس خود ارزشمندی دهیم.
ایجاد احساس معنا و هدف
ایجاد فرصت برای دانش آموزان تا بتوانند با دیگران همکاری و مشارکت داشته باشند، معنایی فراتر از خودشان به آن ها می دهد. هنگامی که دانش آموزان را با جامعه محلی و جهانی آشنا ساخته و بدان مشغول سازیم، آن ها به تدریج قادر خواهند بود تا راه هایی را برای مشارکت فعال در جامعه بیایند. کار و فعالیت با اهداف ارزشمند، حس سلامتی در دانش آموزان را افزایش داده که بر روی پیشرفت و رشد و تاب آوری آن ها تاثیر مثبتی خواهد داشت.