مدیریت بحران سیلاب در مناطق شهری با تاکید بر روش LID (نمونه مطالعاتی: حوزه آبریز دربند، در شمال تهران)

در دنیای مدرن امروزی با عواملی همچون افزایش روز افزون شهرنشینی، ناپایداری های اقلیمی، گازهای گلخانه ای، ذوب شدن یخ های قطبی، بالا آمدن سطح آب دریاها و اقیانوس ها، شور شدن منابع آب شیرین، خشکسالی و سیلاب مواجه هستیم. با توجه به این موارد، مدیریت بحران در عصر حاضر از جمله ضروری ترین مسائل مدیریت و برنامه ریزی شهری محسوب می گردد. از طرفی با افزایش سطوح نفوذ ناپذیر شهری و جریان یافتن رواناب ها در شهر با مواردی همچون اختلال در عبور و مرور، آلودگی آب های پذیرنده، عدم تغذیه سفرهای آب زیرزمینی و شکل گیری سیلاب مواجه هستیم. سیل به عنوان یکی از مهم ترین سوانح طبیعی که خسارات جبران ناپذیری را بر جوامع بشری تحمیل می کند، بیشترین فراوانی را در میان دیگر بلایای طبیعی در جهان به خود اختصاص داده است. بنابراین لازم است مدیریت بحران سیلاب، به عنوان الویت های مهم شهرسازی و برنامه ریزی شهری محسوب گردد. در کشور ایران هم سیل از دیرباز تا کنون خسارات جانی و مالی جبران ناپذیری را به شهر و شهروندان تحمیل نموده است و نیاز به مدیریت یکپارچه رواناب ها و پیشگری از شکل گیری سیلاب، حیاتی به نظر می رسد. یک روش بهینه و کارآمد در این زمینه، روش توسعه کم اثر می باشد که با حفظ پوشش گیاهی منطقه و دیگر زیرساخت های سبز شهری، علاوه بر جذب و تعدیل سرعت سیلاب، موجب نزدیکتر شدن چرخه آب شهری به نمونه طبیعی آن نیز می گردد.در این پژوهش با استناد به روش توصیفی تحلیلی، مشاهدات میدانی بهره بردن از منابع به روز جهانی و همچنین اسناد کتابخانه ای و اینترنتی، با در نظر گرفتن نمونه ی مطالعاتی حوزه آبریز دربند، تلاش بر این است که استراتژی های مدیریتی و کنترل سیلاب ها تدوین شود. در نهایت این مطالعه به جداول اقدامات سازه ای و غیر سازه ای معطوف می گردد که از طریق آن راهبردهای لازم، قبل، بعد و حین سیلاب احصا شده است

Keywords:

مدیریت بحران سیلاب , توسعه کم اثر , روش های سازه ای و غیرسازه ای , سیل