بررسی مولفه های معماری زمینه گرا در اقامتگاه های بوم گردی بافت کهن بوشهر

بافت کهن شهر بوشهر دارای پیشینه تاریخی و معماری می باشد که با شناخت آن می توان این معماری را بار دیگر احیا کرد و با حفظهویت گذشته دوباره به کار گرفت. توجه به بوم گردی در سال های اخیر و افزایش اقامتگاه ها جهت تامین نیازهای اقامتی و اسکان بومگردان باعث شد که به بررسی و شناخت مولفه های معماری زمینه گرای این منطقه پرداخته شود. در این مقاله از روش کیفی و نمونهموردی با استفاده از شیوه کتابخانه ای به توصیف مبانی و مفاهیم پرداخته شده است و سپس تاریخچه و موقعیت جغرافیایی شهر و عواملزمینه گرای آن اشاره شده است و با استفاده از روش میدانی، مصاحبه و مشاهده مستقیم نمونه های موردی بررسی و تجزیه و تحلیل شدهاند. هدف از این پژوهش شناخت عناصر و مولفه های معماری بومی و دلایل وجود و نحوه ی به کارگیری این عناصر می باشد و تاثیر درایجاد اقامتگاه های منحصر به فرد بوم گردی که به تحلیل آنها خواهیم پرداخت، برای دست یافتن به این امر دو نمونه اقامتگاه بوم گردیدر بوشهر انتخاب شده که از آثار به جا مانده از دوره ی قاجار می باشد که در آن اصول معماری بومی بوشهر به خوبی نمایان است. با شناختاین عناصر می توان به باز زنده سازی و احیای اصول و معیارهای این معماری دست یافت. یافته های این پژوهش شامل ابعاد اقلیمی، تاریخی،فرهنگی و کالبدی این بناها و تحلیل پلان ها، نماها و موقعیت قرار گیری ساختمان و ... با توجه به این ابعاد می باشد.

Keywords:

زمینه گرایی , معماری زمینه گرا , اقامتگاه بوم گردی , بافت تاریخی