بررسی تاثیر عوامل انسانی و طبیعی بر تخریب اراضی با استفاده از فناوری سنجش از دور

یکی از مهم ترین چالش های پیش روی بشر در درن حاضر پدیده تخریب و بیابانی شدن اراضی و عرصه های منابع طبیعی است که نظ تنها در مناطق خشک و نیمه خشک بلکه در مناطق نیمه مرطوب نیز رخ می دهد، عوامل بسیاری در این امر تاثیرگذار می باشد. روش های مختلفی برای ارزیابی تخریب اراضی وجود دارد که برخی از آنها ترکیبی از عوامل انسانی و عوامل محیطی را برای تعیین شاخص های موثر در بیابان زایی به کار می برند. در این تحقیق جهت تعیین برهم کنش عوامل انسانی و طبیعی در تخریب و کاهش کیفیت منابع آب و خاک، تحلیل مکانی تغییرات کاربری اراضی و تاثیر آن در سد تخریب اراضی منطقه دشت میاندوآب از مدل بیابان زایی dis4me و زیر معیار مدیریت اراضی استفاده گردید. نتایج حاصل از آنالیز نقشه های کاربری اراضی نشان داد که در طی دوره مورد مطالعه، سطح مراتع کاهش یافته و مساحت خاک سطحی با پوشش بسیار کم، افزایش داشته و مناطق سورهزار نیز وسیع تر گردید، ضعف مدیریتی منجر به کاهش کیفیت اراضی شده به طوریکه 97 / 76 % از دست میاندوآب در سال 2014 در کلاس کیفیت پایین قرار گرفته است تغییر کاربری اراضی و زیر کشت بردن اراضی مرتعی موجب زیان دیدن تنوع زیستی و واریته های گیاهی منطقه شده است. کیفیت مدیریت اراضی تاثیر بسیار معناداری در تخریب اراضی کاهش کیفیت آب و خاک منطقه دارد

Keywords:

تخریب اراضی , کیفیت مدیریت , سنجش از دور , سیستم اطلاعات جغرافیایی , دشت میاندوآب