حق بر محیط زیست سالم؛ لازمه تحقق حق حیات از دیدگاه حقوق بین الملل

حق برداشتن محیط زیست سالم و پایدار به معنای برخورداری انسانها از محیط زیستی است که در آن بشر به تعالی میرسد. حق برخورداری از محیط زیست سالم و حق بهره مندی از توسعه که تحقق آنها با یکدیگر مستلزم توسعه پایدار است، به عنوان ابزار مکمل حقوق بشر برای نسل حاضر و شرط تحقق آن برای نسل های آینده میباشد. تضمین محیط زیستی سالم که در حقوق بشریت موجودیت یافته است، زمینه استیفای برخورداری از حق حیات را فراهم می آورد. همچنین، اسناد و معاهدات بی شماری جهت قانونمند نمودن و تبیین ابعاد آن به تصویب رسیده است. مقاله حاضر ضمن بررسی مفهوم حق حیات با محیط زیست، به اسناد بین المللی در این مقوله اشاره می کند. در ادامه رویه کشورها در حق برداشتن محیط زیست سالم مورد بحث قرار میگیرد. نتایج حاکی از آن است که مفهوم حق بر محیط زیست سالم از چشم انداز حقوق بین الملل، حقی انسانی است و محصول تجربه حیات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی انسانها در جامعه انسانی است. صاحب حق بودن مستلزم خودآگاهی و امکان مطالبه حق از سوی صاحب حق میباشد. در سطح جهانی هیچگونه معاهده حقوق بشری وجود ندارد که حق بر محیط زیست سالم را به عنوان یک اصل مسلم بیان کرده باشد؛ اما در مقابل اسناد غیرالزامآوری وجود دارد که بر حفظ محیط زیست میپردازد. این حق بعد از تلاشهای متوالی سازمانهای غیردولتی، بین المللی و مجامع علمی به حقی کاملا۰ شناخته شده در سطوح بین المللی، منطقه ای و ملی تبدیل گردیده است.

Keywords:

محیط زیست , حق حیات , توسعه پایدار , اسناد بین المللی , رویه کشورها.