بررسی نقش آموزش محیط زیست به گردشگران برپایه توسعه پایدار درحفاظت از محیط زیست استان چهارمحال و بختیاری

حفاظت ازمحیط زیست به لحاظ اثرگذاری آن در زندگی همه افراد و قرار گرفتن آن دراصل ۵۰ قانون اساسی ما یک وظیفه همگانی است ونگاهی اجمالی به وضعیت کنونی محیط زیست گویای این واقعیت است که از بدو آشنایی انسان باکشاورزی ایجاد انقلاب صنعتی و به دنبال آن اکتشافات جدید علمی در زمینه های پزشکی و رشد سریع جمعیت جهان باعث استفاده های نادرست از منابع طبیعی شده است. اکوتوریسم به معنی گردشگری پاک میتواند چون موتوری قوی در مسیر توسعه پایدار موجب یک حرکت بزرگ به پیش رود. اگر برنامه ریزان و مدیران حفاظت از میراث طبیعی ومصنوعی و فرهنگی آمایش سرزمین، مدیریت چند منظوره جنگل ها، کشاورزی پایدار، صرفه جویی درمصرف منابع، بازیافت زباله، استفاده از انرژی های تجدیدشونده ونورا به عنوان محورهای اساسی در برنامه ریزی های خود قرار دهند دراین صورت می توان گفت اکوتوریسم یک گردشگری زیست محیطی با یک گردشگری توسعه پایداری است. امروزه گردشگری بیش از هر چیز نوعی مصرف محیط زیست تلقی میشود. بنابراین میتوان گفت که گردشگران نقش حایز اهمیتی در توسعه گردشگری پایدار و یا نابودی آن دارند. عموم این برنامه ها در بالارفتن سطح دانش مردم در مورد محیط زیست طبیعی و اجتماعی آنها و همچنین در انتخاب رفتارهای کم اثر، تاثیرگذار بوده است .از مواردی که به تاثیرگذاری آموزش برای توسعه پایدار کمک می کند؛ غیررسمی بودن آن است. آموزش های غیررسمی در تغییر رفتار و نگرش، موفق تر از آموزش کلاسیک هستند. امید است که با تکمیل مطالعات و تحقیقات در این زمینه، آموزش برای توسعه پایدار به حداکثر اثربخشی خود نزدیک می شود. برجسته کردن و گنجاندن مفاهیم موجود در متون ادبی، اسطوره ها، ادبیات عامه و شفاهی، ادبیات معاصر و مراسم آئینی ایران در ارتباط با طبیعت و محیط زیست در ایران از موضوعاتی است که این مقاله آنها را موردتوجه قرار داده است. تاکنون تحقیقات ارزشمند درباره آموزش محیط، زیست انجام شده است اما به نقش آموزش محیط زیست درحفاظت از محیط زیست درحیطه گردشگری کم توجهی بسیار شده است.

Keywords:

آموزش محیط زیست , توسعه پایدار , گردشگری , اکوتوریسم , فرهنگ زیست محیطی