گذری تطبیقی بر نماسازی ساختمان های مسکونی در ایران با رویکرد زیبایی شناسی و حفظ هویت معماری ایرانی اسلامی (مطالعه موردی منطقه یک تهران)

نمای شهری نقش و جایگاه ویژه ای در منظر شهری و هویت معماری آن دارد. امروزه نمای شهرها تا حدودی بی هویت شده و به جای معیارهایی نظیر فرهنگ، اقلیم، و شاخصههای معماری ایرانی، بیشتر تحت تاثیر الگوهای غربی،وارداتی و التقاطی قرار دارد که هیچ تناسب و سنخیتی با معماری سنتی و اصیل این سرزمین ندارد. این مسئله از این رو حائز اهمیت است که شهرهای ما روز به روز هویت کالبدی و فضایی خود را از دست داده، و معماران وطراحان به سمت سبک های غربی نظیر نماهای رومی بیشتر متمایل می شوند. این مقاله بر آن است تا با یک آسیب شناسی دقیق و به صورت تخصصی دلائل کمرنگ شدن الگوهای نماسازی بومی، در گذر زمان را واکاوی کند و بهروش قیاس تطبیقی به نشانه شناسی و تاثیر نمادهای وارداتی و نمادهای اصیل ایرانی بر فرهنگ و هویت شهرسازی در تهران بپردازد و در نهایت الگوهای جدیدی برای طراحی نمای ساختمان های مسکونی پیشنهاد و ارائه دهد.تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی انجام شده و اطلاعات به صورت کتابخانه و میدانی گردآوری شدهاند. نتایج نشانگر آن است که نمادها، نشانه ها، و الگوهای سنتی معماری ایران در گذر زمان به صورت تکراری و بدن استنباط مفهومیو مدرن سازی، به کرات توسط معماران مورد استفاده قرار گرفته و به دلیل عدم بهنگام سازی با زمان، سادگی و تکراری بودن، محبوبیت خود را در میان شهروندان از دست داده و نماهای پر صلابت رومی جای آن را گرفته است.اکثر معماران نیز به دلیل نگاه مادی به حرفه معماری، رسالت هنری خود را نادیده گرفته و مطابق خواست متقاضیان به طراحی اینگونه نماها می پردازند و نتیجه آن بی هویتی تقریبی شهرهای معاصر ایران زمین است.

Keywords:

تهران , هویت , معماری ایرانی اسلامی , معماری غربی , نماهای ساختمان های مسکونی