معماری شهری همگام با اصول طراحی اقلیمی با رویکرد معماری سبز

در تمام طول تاریخ معماری و ساختمان سازی، طراحان همواره درصدد پاسخگویی به شرایط آب و هوایی بوده اند. حتی در معماری به اصطلاح بدوی ، طراحی اقلیمی دارای بیان دقیق و استادانه ای بوده است. امروزه با پیشرفت سریع فناوری و در پی آن گسترش روند شهرنشینی و اثرهای منفی آن در به کارگیری و تخریب بیشتر زمین، منابع طبیعی و فضای سبز و آلوده سازی خاک بکر، آب سالم و هوای تمیز، در نظر گرفتن مقوله ی توسعه ی پایدار در شهرسازی امری ضروری است. کاربرد مفهوم پایداری در معماری مبحثی به نام معماری پایدار را باز کرده که در این نوع معماری ساختمان با موقعیت مکانی، شرایط اقلیمی و طبیعت پیرامون خود تعامل و ارتباط متقابلی را بوجود می آورد. در بحث توسعه پایدار و به طبع آن معماری پایدار اینکه هر ساختمان باید با بستر و محیط طبیعی پیرامون خود تعامل داشته باشد به امری بدیهی مبدل شده است. از سوی دیگر، در اینکه معماری سنتی و بومی ایرانی، پایدار بوده شکی نیست. لذا برای حل مشکلات معماری معاصر ضروری می نماید که اصول آن را استخراج نموده و با بهره گیری از دانش روز و استعداد خود در جهت حل مسائل معماری و شهرسازی در عصر حاضر ار آن استفاده کنیم تا مسائل مربوط به انرژی، تامین آسایش کاربران و حفظ سرمایه های ملی را به نحوی پاسخگو باشیم.در این مقاله نیز سعی بر آن است تا با استفاده از اصول معماری پایدار راهکارهایی را ارائه دهیم تا در نهایت با به کار گیری آنها بتوانیم در جهت نیل به اهدافی از قبیل کاهش مصرف منابع طبیعی و منابع انرژی ، استفاده از مصالح قابل بازیافت و انرژی های تجدید پذیر و حداکثر حفاظت از طبیعت و محیط زیست پیرامون گامی موثر برداریم.

Keywords:

توسعه پایدار , معماری پایدار , شرایط اقلیمی , معماری سنتی , انرژی , آسایش , منابع طبیعی