ارائه الگو های پیشنهادی سکونت گاه های غیر رسمی (نمونه موردی: منطقه 7 شهر شیراز)

اسکان غیر رسمی، از پیامدهای نامطلوب شهرنشینی در جهان معاصر است که به ویژه در نتیجه صنعتی شدن شتابان و نابرابری های منطقه ای شکل گرفته وشهرها و خصوصا کلانشهرهای کشور را با مسائل عدیده ای مواجه ساخته است طبق آمار ارائه شده در برنامه اسکان بشری سازمان ملل 2003 از هر سه نقر در جهان یک نفر در خلال 30 سال آینده، زندگی خود را در مناطق حاشیه شهرها و سکونت گاه های غیر قانونی طی می کند. این تحقیق به بررسی علل شکل گیری سکونتگاه های غیر رسمی در منطقه 7 شهر شیراز می پردازد. آمارهای پایه ای داده ها مربوط به سال 1390 و پیمایش میدانی می باشد و جهت مطالعه و بررسی بهتر بین خانوارهای نمونه اجراء گردید. اعتبار آزمون با کمک فرمول آلفای کرونباخ α:0/62 بدست آمد. روش تحقیق توصیفی تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق کل خانوارهای موجود در محلات هدف بوده است که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای 107 نفرانتخاب و پرسشنامه ها بین آنها توزیع گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که یکی از راهکارهای مهم و اصلی جهت ساماندهی و حل بسیاری از مشکلات خانوارهای اسکان یافته، توانمندسازی ساکنان و احیای بافت کالبدی و ارتقاء فعالیت های اقتصادی، اشتغال زایی، ایجاد فرصت های شغلی جدید و افزایش درآمد است. راهکاردیگری که می بایست مورد توجه مسئولین قرار گیرد بهسازی مساکن قابل تخریب است که به علت عدم امکان تملک توسط ساکنین در آنها نیاز به بررسی واتخاذ روشی جهت بهبود اسکان در سکونتگاه های داری مساکن در حال تخریب است.

Keywords:

اسکان غیر رسمی , توانمندسازی , منطقه 7 شهر شیراز