کیفیت بخشی مراکز آموزش عمومی روستایی و تاثیر آن بر پایداری جمعیت

تنوع و تعدد واحدهای آموزشی در قالب مدارس دولتی (عادی - شاهد – هیات امنایی – استثنایی - نمونه دولتی و استعدادهای درخشان) و غیر دولتی رنگین کمانی از واحد های آموزشی را بودجود آورده که زمینه حق انتخاب را برای خانواده ها فراهم و وسوسه انگیز نموده است .نبود این شرایط در مناطق روستایی به واسطه کمبود منابع منجر به افزایش توجه خانواده ها به مدارس درون کلانشهری جهت بهره گیری از امکانات آموزشی و پرورشی اینگونه مدارس شده است که به نظر می رسد می تواند بر پایداری جمعیت مناطق روستایی تاثیر گذار باشد. هدف از این پژوهش بررسی ارتباط بین کیفیت بخشی مراکز آموزش عمومی مبتنی بر ستد تحول بنیادین در آموزش و پرورش و پایداری جمعیت روستاییاست تا با تبیین این ارتباط و ارائه راهبردها و راهکارهایی در این خصوص در پایداری جمعیت مناطق روستایی گامی به جلو برداشته شود. روش تحقیق توصیفی و جمع آوری اطلاعات مبتنی بر روش اسنادی می باشد.در این مقاله نظریه جمعیت متناسب موردتوجه است که با تعادل بین جمعیت، منابع و فرآیند توسعه نه تنها نیازهای مادی و معنوی اعضای جامعه تامین می شود، بلکه خوشبختی نسل های آتی نیز با استفاده بهینه از محیط زیست و پایداری فرآیندتوسعه مدنظر باشد. از طریق ارتقاء کیفیت مراکز آموزش عمومی مناطق روستایی و توسعه عدالت آموزشی و نیز رویکرد مشارکتی به برنامه های توسعه روستایی می توان ضمن تقویت روحیه و بسط انگیزه،زمینههای امیدواری و رضایتمندی را در روستاها تقویت نمود تا بتوان از این طریق، پایه های ماندگاری در روستاها را تحکیم بخشید. کیفیت بخشی مراکز آموزش عمومی مناطق روستایی زمینه افزایش تمایل به ماندگاری در روستا و کاهش مهاجرت را فراهم آورده، باعث افزایش زیست پذیری ،ایجاد آرامش روحی- روانی، بهبود امنیت و ارتقاء سطح اجتماعی می شود.

Keywords:

کیفیت بخشی , عدالت آموزشی , رضایتمندی , پایداری جمعیت