بررسی میزان افزایش خواص مکانیکی سیمان های گلس آینومر با افزودن دیوپسید سنتز شده به روش سل ژل

Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 721

This Paper With 10 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

BSCONF07_224

تاریخ نمایه سازی: 22 تیر 1399

Abstract:

هدف از اجرای پژوهش حاضر، ساخت نانوکامپوزیت سیمان گلاس آینومر دیوپسید و بررسی اثر افزودن نانوذارت بیوسرامیک دیوپسید به جزء سرامیکی سیمان گلاس آینومر، به منظور ارتقاء خواص مکانیکی و زیست فعالی آن بود. به این منظور، نانوذرات دیوپسید (DIO)با ترکیب شیمیایی (CaMgSi2O6)، به روش سل ژل ساخته شد. به منظور شناسایی ساختار فازی، تعیین اندازه دانه و مورفولوژی نانوذرات دیوپسید، به ترتیب از آزمون پراش پرتو ایکس (XRD) و میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) استفاده شد. به منظور تایید حضور گروه های (SO3H) بر روی سطح نانوذارت سیلیس از آزمون طیف سنجی تبدیل فوریه فروسرخ (FTIR) استفاده گردید. در ادامه، نانوذارت دیوپسید با درصد وزنی به ترتیب 2، 4 و 6 درصد وزنی به جزء سرامیکی سیمان گلاس آینومر تجاری ( Fuji II GIC ) افزوده شدند و نانوکامپوزیت های سیمان گلاس آینومر ساخته شد. به منظور بررسی خواص مکانیکی نانوکامپوزیت های تولیدی، نمونه ها تحت آزمون های استحکام فشاری، میکرو سختی و چقرمگی شکست قرار گرفتند. به منظور بررسی خاصیت رهایش فلوراید، نانو کامپوزیت های تولیدی از آزمون رهایش فلوراید در بزاق مصنوعی استفاده شد. نتایج آزمون پراش پرتو ایکس، ترکیب دیوپسید خالص نانوکریستالی را تایید نمود. نتایج آزمون طیف سنجی تبدیل فوریه فروسرخ، حضور گروه های (SO3H) را بر روی سطح نانوذارت سیلیس تایید نمود. بیشترین میزان افزایش همزمان استحکام فشاری، میکروسختی و چقرمگی شکست در نانوکامپوزیت GIC-4wt.%DIO مشاهده شد. نتایج آزمون رهایش فلوراید (ICP) نشان داد، میزان فلوراید آزاد شده از نانوکامپوزیتهای تولیدی اندکی کمتر از سیمان گلاس آینومر است. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی و طیف سنجی تبدیل فوریه فروسرخ، زیست فعالی نانوکامپوزیت های تولیدی را تایید نمودند. نانوکامپوزیت تولیدی به دلیل بهبود خواص مکانیکی، رهایش فلوراید مطلوب ، می توانند گزینه ی مناسبی برای ترمیم های دندانی و کاشتنی های ارتوپدی تحت بار باشد.

Authors

علی ملکی نوجه دهی

دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی مواد(دانشگاه تبریز)

محمدتقی همدانی

استادیار مهندسی مواد(دانشگاه تبریز)

رضا نجفی

دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی مواد(دانشگاه تبریز)

یلدا مستشاری

دانشجوی کارشناسی مهندسی مواد(دانشگاه صنعتی سهند)