اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر سازگاری،کیفیت زندگی و تحمل پریشانی زنان مطلقه مراجعه کننده به اورژانس اجتماعی شهر یاسوج

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های زندگی پس از طلاق بر سازگاری، کیفیت زندگی و تحمل پریشانی زنان مطلقه مراجعه کننده به اورژانس اجتماعی شهر یاسوج بود. طرح تحقیق این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با روش پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام شده است. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل تمام مراجعین خود معرف زن مطلقه تحت پوشش شهر یاسوج در سال 1396 می باشد. روش نمونه گیری در این پژوهش بصورت تصادفی بوده. 30 زن بصورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه تحمل پریشانی هیجانی (DTS)، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، مقیاس سنجش سازگاری پس از طلاق فیشر استفاده شد. بر اساس نتایج حاصل از آزمون مانکووا، آموزش گروهی مهارت زندگی در مرحله پس۔ آزمون بر سازگاری پس از طلاق، و همه ابعاد آن به جز سوگ، اثر معنی داری دارد. همچنین آموزش گروهی مهارت زندگی در مرحله پس۔ آزمون بر کیفیت زندگی، و همه ابعاد آن به جز سلامت جسمانی، اثر معنی داری دارد. نتایج حاصل از آزمون آنکوا نشان داد که آموزش گروهی مهارت زندگی در مرحله پس آزمون بر تحمل پریشانی اثر معنی داری دارد.

Keywords:

سازگاری پس از طلاق , کیفیت زندگی , تحمل پریشانی , مهارت زندگی