چالش های مدیریت شهری در ایران

افزایش سریع جمعیت، توام با گسترش شهرنشنی و رشد و توسعه روز افزون شهرها به ویژه از دهه 1950 میلادی مشکلاتفراوانی در کشورهای مختلف به ویژه کشورهای جهان سوم ایجاد کرده، که این خود موجب گشته سیستم مدیریتی شهر باچالش ها و تنگناهایی مواجه گردد . در این پژوهش، به چالش های مدیریت شهری در ایران پرداخته شده است. بدین منظوراز روش توصیفی تحلیلی و شیوه جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای استفاده شده است. پس از ارائه تعاریف مرتبط با مدیریت -شهری و سیستم مدیریت شهری، چالش های مدیریت شهری در ایران مورد بررسی قرار گرفتند؛ که از میان آن ها نبودحکمروایی خوب شهری به عنوان اصلی ترین مشکل شناخته شد. به منظور حل این مشکل بنیادی، دو نظریه برنامه ریزیمشارکتی (مجموعه ای از فرایند ها که از طریق آن، گروه ها با تمایلات متنوع، با هم تعامل می کنند، تا برای تهیه یک برنامه ونحوه ی انجام آن به توافق برسند) و حکمروایی شهری (حکمروایی علاوه بر دولت، بخش خصوصی و جامعه مدنی را نیز در برمی گیرد. دولت، محیط سیاسی و قانونی مساعد را فراهم می کند. بخش خصوصی، شغل و درآمد ایجاد می کند. جامعه مدنی،کنش متقابل سیاسی و اجتماعی را از بسیج گروه ها برای مشارکت در فعالیت های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی تسهیل میکند) تشریح و به بیان شاخص ها، معیارها و اهداف هر یک از این نظریات پرداخته شد. در پایان، نقش برنامه ریزان به عنوانمیانجی دولت و مردم، به منظور حل مشکل فوق الذکر مورد بررسی قرار گرفته است.

Keywords:

مدیریت شهری , مدیریت ناکارآمد شهری , حمکروایی شهری , برنامه ریزی مشارکتی