رابطه حسن حقیقی وحسن مجازی از نگاه مثنوی مولانا

یکی از متون عرفانی که بارها در لابلای تمثیل ها و داستانهایش به رابطه ح4سن حقیقی وح4سن مجازی پرداخته است، مثنوی مولاناست. پژوهش حاضر بر آن است تا با روش توصیفی-تحلیلی به تحلیل رابطه ح4سن مجازی وح4سن حقیقی از نگاه مثنوی مولانا بپردازد. بررسیها نشان میدهد؛ از نظر مولانا، اگر زیبایی ها و نقشهای زیبایی که در عالم هستی وجود دارند، مستقل از ذات حقتعالی پنداشته شود، مجازی و عاریتی بوده و حجاب درک حقیقت می شوند. ام6ا اگر ت6مصل به ذات باریتعالی در نظر گرفته شوند نه تنها حجاب و مانع محسوب نمیشوند، بلکه آیت و نشانه ح 4سن حقیقی هستند. مولانا براین باور است؛ که اگر عشق در جذبه ح4سن حقیقی قرار بگیرد، به این دلدادگی و جذبه، عشق حقیقی گویند؛ ولی اگر شیدایی و دلدادگی به مظاهر و مناظر هستی ح4سن( مجازی) تعلق گیرد و این تعلق، هدف و غایت جذب و دلدادگی او گردد، به آن عشق مجازی گفته میشود؛ یعنی عشقی که نفسانی و غریزی است و با رسیدن معشوق و مقصود و اطفای غریزه خاموش و ساکت میشود ولی عشق حقیقی و روحانی اینگونه نیست بلکه در نهایت موجب ات6حاد با معشوق(خداوند)میشود.

Keywords:

ح4سن حقیقی , ح4سن مجازی , مولوی , مثنوی.