ارزیابی توان توسعه و آمایش حوزه آبخیز زیارت با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی

آمایش سرزمین علمی است که با توجه به ویژگی های اکولوژیک سرزمین و شرایط اقتصادی- اجتماعی آن، نوع استفاده بهینه ازسرزمین را مشخص می سازد. در بسیاری از مناطق ایران، انتخاب کاربری و مدیریت زمین بدون توجه به قابلیت و توان سرزمین انجام می شود که سبب اتلاف سرمایه و کاهش ظرفیت محیطی می گردد. در آمایش ح وزه آبخیز زیارت که مساحت آن تقریبا 9873 هکتار است، نقشه طبقات ارتفاع از سطح دریا، درصد شیب، جهت های جغرافیایی، نقشه خاک، تیپ و تراکم پوشش گیاهی به روش دوتایی با هم ترکیب شده و در نهایت 115 واحد زیست محیطی بدون تکرار به عنوان واحدهای کاری ارزیابی توان و مدیریت کاربری زمین در مقیاس 1:75000 تفکیک و نقشه بندی گردید. همچنین ویژگی های اقلیم شناسی، منابع آب، شبکه جاده و فرسایش خاک برای هر واحد ثبت گردید و مطالعات اقتصادی و اجتماعی نیز برای حوزه از طریق پرسشنامه انجام شد. برای این واحدهای زیست محیطی یا اکوسیستم های خرد نیز ارزیابی توان اکولوژیک برای کاربری های کشاورزی، مرتعداری، جنگلداری،آبزی پروری، تفرج گسترده، تفرج متمرکز، توسعه شهری و حفاظت صورت پذیرفت و با تلفیق ارزیابی با نیاز اقتصادی و اجتماعی منطقه، کار آمایش سرزمین حوزه به پایان رسید. در نتیجه بررسی آمایشی سرزمین و الویت بندی بین کاربری ها به روش کیفی قیاسی از بین توان های اکولوژیکی چهار کاربری کشاورزی با کلاس های متفاوت توان حدود 13.2 درصد، مرتع 19.3 درصد، جنگل با دو کلاس متفاوت توان 64.5 درصد و توسعه شهری 3 درصد از کل مساحت را به خود اختصاص دادند.

Keywords:

آمایش سرزمین , واحدهای زیست محیطی , ارزیابی توان اکولوژیک , حوزه آبخیز زیارت