مطالعه تطبیقی به منظور بررسی تاثیرمیزان رضایت مندی ساكنان بر روی سكونت ماندگاردر دو پهنه حوزه مركزی شهر مشهد

در چند دهه اخير بسياري از كلان شهرها با پديده افول و كاهش جمعيت ساكن در پهنه هاي فرسوده مراكز خود روبرو بوده اند . هرچند جابجايي و مهاجرت ساكنان از يك محله ممكن است بنا به دلايل متعددي صورت پذيرد ، اما يكي از مهمترين دلايل آن عدم رضايت مندي ساكنان از وضعيت موجود محله و واحد همسايگي ميباشد . و به نظر ميرسد كه برنامه ريزي در چنين پهنه هايي مستلزم درك عميق از تاثير ميزان رضايتمندي ساكنان بر روي ماندگاري يا عدم ماندگاري جمعيت ساكن باشد . در اين مقاله تلاش گرديده است كه از طريق مطالعه تطبيقي دو پهنه مسكوني در حوزه مركزي شهر مشهد ( محلات نوغان و سرشور ) ، به بررسي تاثير ميزان رضايت مندي ساكنان بر روي ماندگاري سكونت با هدف دستيابي به سكونت پايدار پرداخته شود . به اين منظور پس از مرور ادبيات نظري و با بهره گيري از تئوري " آستانه استرس " به سنجش ميزان رضايت مندي ساكنان و تمايل و يا عدم تمايل آنان به ترك محله پرداخته شده است . گردآوري داده ها از طريق مصاحبه و پرسشنامه صورت گرفته و سپس يافته هاي بدست آمده از تحليل آماري و نمودار در هر دو محله مذكور با يكديگر مقايسه شد و ضمن اثبات فرضيه تحقيق مبني بر " وجود رابطه مستقيم بين رضايت مندي و ماندگاري " مشخص گرديد كه دو عامل مهم و مشترك يعني " همجواري با حرم مطهر امام رضا (ع) " و " واقع شدن در بافت سنتي – مذهبي " باعث تداوم سكونت ساكنان در محله علي رغم نارضايتي آنان و عبور از آستانه استرس گرديده است .