امّی بودن پیامبر در لسان علامه طباطبایی

علامه طباطبایی بر این باور است که اسلام در میان عرب ها در دوره ای عاری از هرگونه تمدن و فرهنگ به ظهور رسید؛دوره ای که به قول ایشان می توان آن را به حق، عصر جاهلیت خواند. پیامبر اسلام نیز در همین محیط رشد و نمو یافتهاست، یا به تعبیر علامه طباطبایی «تمام عمرش را در حضور قوم ب یتمدن و فرهنگ خویش سپرى کرده است» و همینامر هم باعث شده است تا آوردن قرآن از سوی او که «امّی» به حساب می آمد، معجزه آشکاری تلقی شود. ارتباط وثیق عصر جاهلیت و رسالت یافتن پیامبری امّی از نظر علامه طباطبایی در این آیه تجسم یافته است که «هُوَ الَّذِی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ رَسُولًا مِنْهُمْ». تاکنون در میان محققان این حوزه از «امّی» بودن پیامبر و قوم او ، هم برداشت مثبت و هم برداشت منفی صورت گرفته است. در نوشتار حاضر بر آن یم تا سخنان علامه طباطبایی در خصوص این صفت را گزارش و تا حد امکان تحلیل نماییم تا نگاه او به این موضوع روشن شود. در این راستا از روش موسوم به کتابخانه ای استفاده خواهد شد ونشان داده خواهد شد که قرآن، امی بودن را هم صفتی برای پیامبر (ص) به عنوان معجزه و هم برای جامعه عرب دانسته است.

Keywords:

پیامبر اسلام , علامه طباطبایی , امّی