برنامه ریزی گردشگری از منظر دیدگاه پساسیاسی

صنعت گردشگری یکی از مهمترین بخش های اقتصاد جهانی است که در بیش از یک دهۀ اخیر، بیشترین درآمدزایی و اشتغال زایی را درمیان صنایع مختلف جهان داشته است. علاوه بر مزیت های اقتصادی، آثار فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و فضایی گردشگری باعث شده تقریباتمامی حکومت ها در جهان به دنبا بهره گیری از این صنعت در کشور خود باشند. برای درک گردشگری به عنوان یک پدیده اجتماعی که برتجربیات محلی و فضاهای مختلف جهان تأثیر می گذارد، محققان گرفتار اختلافات بین مفتاهیم معتبر و مدرن، عجیب وغریب و معمولیشده اند که سفر را به جستجوی فلسفه ها و دیدگاه های پسا می کشاند. از آنجایی که گردشگری به عنوان پدیده ای است که روابط جدید وپیچیده ای را ایجاد می کند که با پیامدهای فضایی و سیاسی همراه است؛ هدف، بررسی چگونگی ایجاد این روابط در مورد برنامه ریزیگردشگری است. این مقاله با روش بازبینی سیستماتیک منابع و تکیه بر ابزار مطالعۀ کتابخانه ای در جمع آوری داده ها، اصول فکری وفلسفی دیدگاه پساسیاسی و انعکاس آن در برنامه ریزی گردشگری را مورد مطالعه قرار داده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که بر اساسدیدگاه پساسیاسی، مقولۀ گردشگری به شیوه صحیح مشارکتی، کمتر مورد توجه سیاستگذاران و برنامه ریزان بوده و آ نها با نگاه تقلیل-گرایانه و کنترل شده تنها به بعد خاصی از گردشگری، با نگرش جانبدارانه توجه دارند. این دیدگاه به برنامه ریزان اجازه می دهد تا برنامه ها وسیاست های ارجح خود را به عنوان تنها گزینه های معقول ارائه دهند و با ابداع روش های پیچیده تر برای افزایش مشارکت و اجماع، درحالی-که اطمینان از ایجاد اختلال در توزیع قدرت موجود وجود ندارد، به انتقاد از نوع مشارکت، پاسخ دهند.

Keywords:

سیاست زدایی , پساسیاسی , برنامه ریزی پساسیاسی , برنامه ریزی گردشگری