جایگاه خصوصی سازی در تضمین کیفیت آموزش عالی:مطالعه موردی(ایران، هلند، مالزی، اوکراین، برزیل، مغولستان )

امروزه ، آموزش عالی نه فقط به عنوان یک کالای مصرفی، که نخبگان جامعه به آن توجه دارند، بلکه به خاطر اینکه یک عنصر ضروری، در عملکرد اقتصاد کشورها است، دارای اهمیت بسیاری است. در همه کشورهای جهان، دولتها پذیرفته اند که خود را از عرصه اجرائیات و تصدی رها کنند و به جایگاه نظارت و سیاستگذاری برگردند. از این رو بسیاری از حوزه های فعالیت که سالها، حوزه عمل دولت تلقی می شد، به بخش خصوصی واگذار شده است . " آموزش " بی شک یکی از این رشته فعالیتهاست .از طریق خصوصی سازی رابطه منطقی تر اقتصادی بین آموزش و اشتغال نیز دنبال می شود. خصوصی سازی آموزشی به معنای جذب منابع بیشتر برای آموزش ، استفاده کارآمدتر از این منابع و انعطاف پذیری بیشتر در ارائه خدمات آموزشی است. خصوصی سازی آموزشی در واقع کاربرد قوانین و اصول بازار در موسسـات دولتی یا خصوصی در حوزه آموزش است. در همین راستا یکی از مهمترین مسایل " وجود آزادی علمی " در دانشگاه هاست . معنای آزادی علمی آن است که اعضای جامعه علمی در فعالیت های تحقیقاتی، آموزشی، تحصیلی، خدمات و مشارکت های علمی خود از هرگونه تبعیض مصون باشند و هیچ گونه مداخله یا سرکوب از سوی دولت ها یا دیگر سازمان ها صورت نگرفته و منابع آنها را تهدید نگردد . امروزه در اغلب کشورها اصلاح یا تحول در نظام تخصیص منابع مالی به عنوان ابزار مهمی در زمینه مدیریت نظام آموزش عالی در نظر گرفته شده است. با توجه به اهمیت خصوصی سازی آموزش عالی، در این مقاله سعی شده است تا ضمن بررسی اهداف، ویژگیها، ضرورت، مزایا، اشکال، نتایج خصوصی سازی و چالش های پیش رو آن در کشورهای ایران ، هلند ، مالزی، اوکراین، برزیل، مغولستان به سوالات مطرح، در قالب یک تحقیق توصیفی – اکتشافی و با روش مقایسه ای و اسنادی پاسخ داده شود.

Keywords:

خصوصی سازی , تضمین کیفیت , آموزش عالی