مقایسه تأثیر آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر آموزه‌های دینی با آموزش خانواده به شیوه شناختی – رفتاری بر سازگاری زوجین

پژوهش حاضر با هدف مقایسه تأثیر آموزش مثبت­اندیشی مبتنی بر آموزه‌های دینی با آموزش خانواده به شیوه شناختی- رفتاری بر سازگاری زناشویی  زوجین به روش شبه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل شصت زوج (120 نفر) بود که فرزندان ایشان در سال تحصیلی 97 - 96 مشغول به تحصیل بودند که براساس نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه گمارده شدند. مداخله آموزشی مثبت­اندیشی مبتنی بر آموزه‌های دینی و مداخله آموزش خانواده به شیوه شناختی- رفتاری هر کدام بر روی یک گروه آزمایشی انجام شد. داده‌ها با استفاده از پرسش­نامه سازگاری زناشویی، قبل و بعد از مداخله و یک­ماه پس از آخرین آموزش از هر سه گروه نمونه جمع­آوری شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازه‌های مکرر انجام گرفت. نتایج نشان داد که هر دو روش آموزشی بر سازگاری زناشویی زوجین مؤثر بوده است و بین این دو روش از نظر اثربخشی تفاوتی دیده نشد. همچنین نتایج پیگیری یک­ماهه نشان­دهنده ماندگاری اثربخشی هر دو روش آموزشی بر سازگاری زناشویی زوجین بود. بنابراین، از هر دو روش مداخله می­توان در ارتقای سازگاری زناشویی زوجین استفاده نمود.

Keywords:

مثبت­اندیشی , آموزه­های دینی , آموزش خانواده , شناختی- رفتاری , سازگاری زناشویی