اثربخشی مصاحبه انگیزشی منطبق با مدل (AIM) بر تبعیت از درمان و هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران زن مبتلا به دیابت نوع دو

Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 627

This Paper With 14 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

این Paper در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

PCCONF07_298

تاریخ نمایه سازی: 21 دی 1399

Abstract:

مقدمه و هدف: عدم تبعیت از درمان در ابعاد رژیم غذایی، داروها و رفتارهای مرتبط، مهم ترین عامل مستعد کننده ی ابتلا به عوارض دیابت و مرگ و میر در بیماران مبتلا به دیابت اعلام گردیده است. همچنین مصاحبه انگیزشی منطبق با مدل (AIM) بعنوان یک مداخله جهت تغییر رفتارهای بهداشتی مطرح است. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی مصاحبه انگیزشی منطبق با مدل (AIM) بر تبعیت از درمان و هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران زن مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود. 52 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع دو که از دی ماه 1397 تا اردیبهشت 1398 مراجعه کننده به بخش غدد بیمارستان امام حسین (ع) واقع در استان تهران با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی در گروه آزمایش (تحت مصاحبه انگیزشی منطبق با مدل (AIM) (n=26) و گروه کنترل (n=26) گمارده شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات مقیاس تبعیت از درمان و سنجش هموگلوبین گلیکوزیله در سه مرحله خط پایه، پس از مداخله و پیگیری سه ماهه جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر چند متغیری انجام شد. نتایج: یافته ها نشان داد که در گروه تحت مصاحبه انگیزشی منطبق با مدل (AIM)، میانگین نمره تبعیت از درمان به طرز معناداری بالاتر از گروه کنترل است. به علاوه، زنان مبتلا به دیابت گروه آزمایش در میانگین نمره هموگلوبین گلیکوزیله در مقایسه با گروه کنترل به نحو قابل توجهی کاهش پیدا کردند (P<0/001). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که مصاحبه انگیزشی منطبق با مدل (AIM) می تواند در بهبود تبعیت از درمان و کاهش هموگلوبین گلیکوزیله در زنان مبتلا به دیابت نوع دو موثر باشد.

Keywords:

تبیعت از درمان , دیابت نوع دو , مصاحبه انگیزشی منطبق با مدل (AIM) , هموگلوبین گلیکوزیله

Authors

هانیه شیخان

کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد سمنان، سمنان، ایران

سهیلا رحمانی

دانشجوی دکتری روانشناسی سلامت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، کرج، ایران