بررسی توسعه برنامه تسلیحاتی و موشکی جمهوری اسلامی ایران از منظر سازه انگاری

یکی از رویکردهای نظریه عام انتقادی، نظریه سازه انگاری می باشد که فرضیه های هستی شناختی خرد گرایی در عرصه روابط بین الملل و سیاست خارجی را به چالش می کشد و اصول و گزاره ای دیگری را بیان می کند. این نظریه تصور کشورها به صورت کنش گران ذرهای خود پرست که منافع آنها پیش از تعامل اجتماعی بین المللی شکل گرفته و این که آنها تنها به جهت تأمین اهداف راهبردی وارد روابط بین الملل می شوند را مورد پذیرش قرار نمیدهد، و از طرفی این نظریه تلاش میکند تا از طریق رهیافت سیاست هویت چگونگی نقش و تأثیر اجتماعات بین الأذهانی مانند ناسیونالیسم، مذهب، قومیت، جنسیت، فرهنگ و نژاد را در سیاست بین الملل و سیاست خارجی مورد توضیح قرار دهد. لذا باتوجه به تاکید این نظریه بر مقوله هویت و تاثیر آن بر منافع ملی کشورها و نقشی که آنها بر اساس هویت و هنجارهای بین الاذهانی برای خویش تعریف می نمایند و بر طبق آن عمل می کنند این مقاله در صدد آن است که بر اساس نظریه سازه انگاری و با توجه به مؤلفه های مورد تأکید آن، سیاست جمهوری اسلامی ایران را در موضوع توسعه برنامه تسلیحاتی و موشکی، بر اساس هویتی که پس از انقلاب اسلامی برای خویش تعریف نموده و هنجارهای بین الأذهانی شکل گرفته در روند تعاملات بین المللی و بر اساس تجارب تاریخی و ذهنیت شکل گرفته بر اساس موقعیت ژئوپلیتیکی آن مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد

Keywords:

نظریه سازه انگاری , هویت , هنجارهای بین الأذهانی , نظام جمهوری اسلامی ایران