تعاملات جغرافیایی و زیست محیطی در گذار از اکوسنتریزم و آنتروپوسنتریزم تا رسیدن به سازگاری و تعدیل

مقاله ابتدا مباحثی درباره فرهنگ و محیط زیست گرایی و ابعاد آن مطرح نموده و با تأکید بر تعاملات جغرافیایی و محیط زیستی با توجه به سیر گذار از دو نگرش محیط زیست محور و انسانمحور، به این نتیجه می رسد که انسان به عنوان یکی از عناصر اجتماعی فضای زیستی، موقعیت خویش را کمتر به عنوان ارباب دنیا و بیشتر به عنوان شرکای همراه در این اجتماع بزرگ تر بازاندیشی می نماید؛ زیرا این اصل در عرصه حیات، حاوی نکات اخلاقی مهمی است و نخست، انسانها را متعهد به حداقل دخالت ممکن - جز در مواردی که بقای نوع انسان مطرح باشد- در دنیای موجودات دیگر می ماید. فرضیه این پژوهش مبتنی بر چند سؤال است. نخست اینکه آیا توجه به محیط زیست گرایی می تواند در قالب یک ایدئولوژی مطرح باشد و تعاملات جغرافیایی و زیست محیطی در مقابل گذار از دوره های انتقال از اکوسنتریزم و آنتروپوسنتریزم می تواند انسان ها را مساعدت نماید. فرضیه دوم نیز این است که آیا تباهی محیط زیست بر همه افراد جامعه با توجه به نابرابری های اقتصادی یکسان عمل نمودهو شرایط توسعه پایدار را فراهم کرده است و مدیریت زمان در تصمیم گیری ملل با سرعت میتواند سازگاری و تعدیل را جایگزین گذار از دو مرحله مذکور نماید.

Keywords:

سازگاری , تعدیل , اکوسنتریزم , آنتروپوسنتریزم