تحلیل میزان تاب آوری شهری شهرستان جوانرود در برابر مخاطرات طبیعی

تاب آوری شهری به توانایی یک سیستم شهری در مقیاس زمانی و فضایی برای حفظ یا بازگشت سریع به عملکردهای مطلوب گذشته در برابر مخاطرات طبیعی در جهت پایداری با تغییرات گفته می شود. امروزه بروز سوانح طبیعی و ایجاد خسارات و تلفا ت ناشی از این سوانح در نقاط مختلف جهان موجب گردیده تا ایمن تر نمودن شهرها و نقاط شهری به یک چالش درازمدت اما دست یافتنی تبدیل شود به طوری که جوامع شهری برای بازگشت سریع به وضعیت پیش از بحران در زمان وقوع مخاطرات طبیعی بر آن اند که تا حدودی از خسارات وارده بکاهند. در این میان، تاب آوری راهی مهم برای تقویت جوامع و شهر با استفاده از ظرفیت های آنهاست. پژوهش حاضر با روش تو صیفی_تحلیلی با استفاده از آمارهای موجود و اطلاعات پیمایشی، به کمک یک مدل مستند به ادبیات مربوط که مبتنی بر 25 شاخص است. ضمن تعیین مراتب اهمیت نسبی هر کدام از شاخص ها به رو AHP ، میزان تاب آوری شهر جوانرود به صورت درصدی از حالت بهینه به تفکیک در چهار بعد اجتماعی، اقتصادی، نهادی و محیطی کالبدی تعیین گردیده است. یافته های تحقیق نشان داد که سطح تاب آوری این شهر بسیار پایین است؛ به طوری که به طور میانگین تنها 36/5 درصد از شرایط مطلوب تاب آوری را دارا بوده است. میزان تاب آوری شهر در بعد نهادی از بقیه ابعاد پایین تر بوده و پس از آن ابعاد کالبدی، فضایی، اقتصادی و اجتماعی شرایط نامناسب تری را ارائه نموده اند.