بن مایه های حکمی در اشعار صالح بن عبدالقدوس و گلستان مصلح الدین سعدی

آموزه هاي حکمی نقش تعلیم و تربیت را در رشد و پرورش اخلاقی ایفا می کند و کارآمد و مؤثر است. بحث از اخلاق و مسائلی که پیرامون آن شکل گرفته، نزد دانشمندان و متفکران مختلف مباحث زیادي را برانگیخته است. حکمتی که در این پژوهش مدّنظر است، همان حکمت عملی است؛ یعنی عبارت موجز ولی پرمغزي که بیانگر تجربه اي از تجارب زندگی یا اندوخته و آمیخته اي از زندگی فردي و اجتماعی باشد و معمولاً توسط پند و اندرز بیان می گردد. حکمت، عصاره اندیشه متفکران و نتیجه تجارب آنان است که در تهذیب اخلاق با آراسته شدن به نمونه هاي آرمانی و مکارم اخلاقی، اثرگذار می شود. این گونه حکمت به صورت عملی مسائلی را محقّق می سازد و هزاران اخلاق پسندیده را به بشر می آموزد؛ اینجاست که نقش بن مایه هاي حکمی در شعر مشخص می شود.در این مقاله بن مایه هاي حکمی در اشعار صالح بن عبدالقدوس و گلستان سعدي در یک مقدمه، کلیات و سه گفتار بیان می شود.

Keywords:

حکمت , اخلاق , پند , صالح بن عبدالقدوس , گلستانِ سعدی