؛ «مرگ» یکی از جلوه های نمادین شاعران قرن چهارم و هفتم

در طول تاریخ یکی از مهمترین مسائلی که ذهن بشر را به خود معطوف کرده، مسأله مرگ است. از کسانی که به جنبه های مختلف این مقوله پرداخته اند فرذوسی قرن چهارم و مولوی شاعر قرن هفتم است. فردوسی در شاهنامه و مولوی در مثنوی این مسأله را بررسی کرده اند. آراء حکیمانه و عارفان فردوسی و مولوی، این مفهوم را بر ما آشکار می کند و نهیب می زند که نباید به این موضوع بزرگ، کوچک و کم نگریست. سعی نگارنده این است که ضمن بررسی منابع دست اول، مرگ را از دیدگاه فردوسی از منظری حماسی و مولوی از نظرگاه عرفانی موشکافی نماید و نتایج به دست آمده را پیش دیدگان خواننده قرار دهد. در این مقاله کوشش این است که به شیوه ای توصیفی تحلیلی به این موضوع پرداخته شود و با روش مطالعۀ کتابخانه ای پرده از راز مرگ بردارد و آبشخور معرفتی دو شاعر حماسه سرا و عارفانه سرای قرن چهار و هفتم را بررسی کند.

Keywords:

فردوسی , مو وی , مرگ , حماسه , عرفان