تأثیر 4 هفته بی تمرینی پس از تمرینات استقامتی بر میزان پروتئین تیتین در عضلات اسکلتی موش بزرگ صحرایی

بی تمرینی یکی از رویدادهای تمرینی است که اکثر ورزشکاران ممکن است به دلایل قطع تمرین یا بازنشستگی با آن مواجه شوند ومطمئناَ با کاهش قابلیت های آنان همراه است. مشارکت فعال پروتئین های کمکی همانند تیتین موجب تجدید حیات و بازآراییپروتئین های اصلی دخیل در انقباض، می شود. این تحقیق با هدف تعیین اثر 4 هفته بی تمرینی بعد از یک دوره تمرینات استقامتیبر میزان پروتئین تیتین در عضلات کند انقباض کف پایی در موش بزرگ صحرایی نر انجام شده است. در این پژوهش تجربی، 24 سرموش نر در سه گروه، تمرین استقامتی، گروه بی تمرینی شامل 4 هفته بدون تمرین و گروه کنترل تقسیم شده بودند. گروه تمریناستقامتی به مدت 12 هفته با سرعت و مدت پیش رونده روی نوارگردان به تمرین پرداختند بافت های عضلانی بوسیله بیوپسی، جمعآوری شد و توسط روش وسترن بلات میزان تیتین دراین بافت ها اندازه گیری گردید. تحلیل آماری نتایج حاصل با آزمون ANOVAانجام گرفت. نتایج نشان داد که میزان افزایش پروتئین تیتین در عضلات کند انقباض کف پایی گروه تمرینی درمقایسه با گروه کنترلتغییر معناداری داشت، و میزان کاهش تیتین در عضلات گروه بدون تمرین در مقایسه با گروه تمرین معنی دار بود (P≥0.05). نتایجآزمون حاکی از آن است که، با وجود اینکه یک دوره بی تمرینی موجب کاهش میزان تیتین در موش های تمرین کرده می شود ولی بااین حال این میزان کاهش تیتین در گروه بدون تمرین همچنان نسبت به گروه کنترل در سطح بالایی قرار دارد و دارای تفاوتمعنی داری است. به نظر می رسد، با وجود سازگاری هایی که تمرین استقامتی بر روی مکانیسم های سنتز پروتین تیتین می گذارد بااین حال بعد از یک دوره بی تمرینی اثرات تمرین نسبت به گروه کنترل ماندگار هستند و میزان کاهش در سنتز تیتین نسبت بهگروه کنترل بسیار کم می باشد.

Keywords:

بی تمرینی , تمرین استقامتی , پروتئین تیتین , عضلات کف پایی