تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بر مقادیر بیان ژنهای AMPK وPGC-۱α در عضله سولئوس رتهای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد

مقدمه: آنفارکتوس میوکارد، انهدام و مرگ سلولی دائم و غیرقابل برگشت بخشی از عضله قلب است که علاوه بر سیستم قلب و عروق بر سایر بافتهای بدن از جمله عضله اسکلتی و بهویژه عملکرد میتوکندریها تاثیر میگذارد. به نظر میرسد افزایش بیوژنز میتوکندری در کاهش این عوارض کمک کننده است. مطالعات حاکی از این است که تمرینات ورزشی منظم سبب افزایش بیوژنز میتوکندری میشود. اما مکانسیم مولکولی آن و نوع و شدت تمرینات مورد نیاز دقیقا مشخص نشده است. این مطالعه در نظر دارد تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بر مقادیر بیان ژنهای AMPK وPGC-۱α در عضله کند انقباض (سولئوس) رتهای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد را بررسی کند. روش بررسی: به این منظور ۱۲ رت نر نژاد ویستار ۱۰ هفتهای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد در دو گروه تجربی (۳۰ دقیقه دویدن تناوبی روی تردمیل و هر تناوب شامل ۴ دقیقه دویدن با شدت ۸۵-۹۰% VO۲max و دو دقیقه بازیافت فعال با شدت ۵۰-۶۰% VO۲max سه روز در هفته به مدت هشت هفته) و کنترل (بدون تمرین) قرار گرفتند. بیان ژنهای AMPKو PGC-۱α بهعنوان عوامل موثر بالا دستی بیوژنز میتوکندریایی مورد بررسی قرار گرفت. یافتهها: یافتهها نشان دادند که بیان ژنهای AMPKوPGC-۱α بهطور معناداری افزایش یافت (به ترتیب ۰۰۱/۰>p و ۰۱۲/۰=p). بحث و نتیجهگیری: هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید با تاثیر بر ژنهای AMPK و PGC-۱α بیوژنز میتوکندریایی را در عضلات سولئوس رتهای مبتلا به انفارکتوس میوکارد افزایش میدهد.  

Keywords:

Myocardial Infarction , Mitochondrial Biogenesis , Rats , Training Programs , انفارکتوس میوکارد , بیوژنز میتوکندریایی , رت , برنامه تمرین