هنرمند و بی هنر در شاهنامه فردوسی

واژه هنر علاوه بر معنای تخصصی و اصطلاحی امروزی، در طول ادوار زبان و ادبیات فارسی، معانی مختلفی را دربرداشت و شامل مفاهیم کلی و عام۶ی چون برتری، فضیلت، انواع کمالات، مزیت، حسن های دنیایی و معنوی و... میشد و با توجه به کاربرد آن در ادبیات حماسی، تعلیمی و عرفانی، دارای بارمعنایی متفاوتی بوده است.فردوسی شخص هنرمند را در خصایصی از دیگران برتر می بیند و عدم وجود این خصایص را علت بیه نری میخواند. بیشتر این ویژگیها در رابطه با اعمال پهلوانی و مردانگی ها و افتخارات و بزرگی های قومی یا فردی است. این مقاله با توجه به مفهوم هنر در ادبیات حماسی و شاهنامه، ویژگیهای هنرمند و بیهنر را از نظر فردوسی مورد بررسی قرار داده و سعی کرده است با تحقیق پیرامون کاربرد این واژه در طول دوره ادبیات حماسی و جمعآوری مفاهیم و معانی مورد نظر شاعر، تا حد توان ویژگیهای هنرمند و معانی مختلف این واژه را بررسی و منظور شاعر از معانی و مفاهیم این کلمه در شاهنامه را ارائه کند.

Keywords:

هنر , فردوسی , شاهنامه.