استفاده از سیستم استنتاج فازی جهت کاهش عدم قطعیت مدل های مکانیابی مطالعه موردی: مکانیابی محل های تغذیه آبخوان دشت شمیل و آشکارا

داده های جغرافیایی خلاصه ای از دنیای واقعی هستند. از آنجایی که منطق پایه در سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) مرسوم منطق کلاسیک است، طبیعت پیوسته دنیای واقعی را نمی توان به درستی مدلسازی کرد. تئوری مجموعه کلاسیک مورد استفاده در نرم افزار GIS عدم قطعیت موجود در داده ها را افزایش می دهد و موجب می شود که شبیه سازی دنیای واقعی تفاوت بیشتری با واقعیت داشته باشد. این مقاله به بررسی عدم قطعیت های موجود در داده های جغرافیایی پرداخته و جهت رفع برخی از آنها روش جدیدی را برای طبقه بندی داده های جغرافیایی با استفاده از سیستم استنتاج فازی در محیط GIS جهت ارتقاء دقت مدل های مکانیابی ارائه می دهد. با انتخاب دشت شمیل و آشکارا به عنوان مطالعه موردی، مکانیابی محل های تغذیه مصنوعی آبخوان با در نظر گرفتن معیارهای شیب، هدایت الکتریکی، عمق آبهای زیرزمینی، زمین شناسی و پتانسیل سیلخیزی انجام شد. نتایج نشان می دهد که رهیافت منطق فازی می تواند نمایش بهتری از داده های جغرافیایی ارائه دهد. بنابراین می توان از سیستم استنتاج فازی در کنار GIS جهت بهبود مدل های مکانیابی استفاده کرد

Keywords:

منطق فازی , سیستم اطلاعات جغرافیایی , عدم قطعیت , مکانیابی