بررسی میزان آمادگی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شیراز در شرایط بحرانی در سال 1384

پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی بوده که به منظور بررسی میزان آمادگی بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز از نقطه مدیریت بحران انجام گرفته است. افراد مورد مطالعه میدیران، مترونها و مسئولین تاسیساتی می باشد که تعداد آنها 27 نفر بوده و داده ها از طریق پرسشنامه جمع اوری شده اند که پایایی و روایی پرسشنامه توسط پژوهشگر سنجیده شده است. یافته های پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS و بار جداول توزیع فراوانی حاکی از آن است که میزان آمادگی بیمارستان های جامعه پژوهشی در حد متوسط به بالا بود. برنامه های آموزشی جهت مقابله با بحران در تعداد بیشتری از جامعه پژوهشی وجود داشت. برنامه های امداد و نجات دوره ای در هیچ کدام از مراکز انجام نمی شود. همه بیمارستانها سیستم اطفای حریق داشتند. اما دستورالعمل ایمنی و سیستم های اعلام حریق به جز در دو مرکز در سایر مراکز وجود نداشت. از نقطه نظر ساختار سازه ای و تاسیساتی شامل هم خوانی نقشه بیمارستانها با موقعیت روز و خطر پذیری آنها در برابر زلزله و آتش سوی و … تعداد بیشتری از بیمارستان ها مطابق با استاندارد بود. 88/9 درصد مدیران با جغرافیایی منطقه آشنایی داشتند و در نیمه بیشتر از بیمارستان ها برنامه جهت تخلیه بیمارستان در زمان بحران داشتند و کمیته بحران فقط در یکی از مراکز آن هم با کیفیت در حد متوسط وجود داشت.