تبیین رویه قضایی دادگاه ها در اثبات مالکیت اموال غیرمنقول

قراردادهای مالکیت زمانی، قراردادهایی هستند که در آنها مالکیت عین یا منفعت یاعین و منفعت توامان، به شخص طرف قرارداد منتقل شده و بر اساس آن منتقل الیه می تواند در برهه خاصی از زمان، مثلا، هفته اول هر سال از این مالکیت استفاده نماید. این مالکیت به صورت متناوب در هر سال تکرار شده و مالک می تواند مالکیت خود را به شخص ثالث انتقال دهد. این نهاد به تازگی در حقوق ایران رواج یافته، لیکن هنوز قانون مدونی در خصوص آن تصویب نگردیده است. به همین دلیل، ماهیت خاص این قراردادها و چارچوبهای تشکیل آن محملی را برای بحث و تبادل نظر میان حقوقدانان ایجاد نموده است. در دعوای غیرمنقول فقط یک دادگاه صالح به رسیدگی است و آن دادگاه محل وقوع مال غیرمنقول است (ماده ۱۲ قانون آیین دادرسی مدنی). در واقع صلاحیت دادگاه محل وقوع مال غیرمنقول، استثنایی بر قاعده کلی صلاحیت دادگاه محل اقامت خوانده مندرج در ماده ۱۱ قانون آیین دادرسی مدنی است.

Keywords:

رویه قضایی دادگاه ها , اثبات مالکیت , اموال غیرمنقول