چارچوبی برای ارزیابی عملکرد سامانه تغذیه مصنوعی در تغذیه آبخوان ها و مدیریت سیلاب مناطق خشک

در مناطق خشک و نیمه­ خشک به دلیل کمبود آب های سطحی، آبخوان­ ها مهمترین منبع برای تامین آب بوده و یکی از راه ­حل­ های مهندسی برای بهره­ برداری از سیلاب برای بهبود وضعیت منابع آب زیرزمینی، اجرای سامانه­ های تغذیه مصنوعی بوده، بررسی عملکرد این سامانه­ ها از لحاظ تغذیه دارای اهمیت است. هدف مطالعه حاضر، ارائه­ یک چارچوب مدل محور بر مبنای چند شاخص کمی نظیر راندمان تغذیه و نرخ تسکین سیل برای بررسی عملکرد سامانه تغذیه مصنوعی است. با توجه به قابلیتی که مدل­ های هیدرولوژیکی، هیدرولیکی و نفوذ در بررسی اثر سیلاب بر سامانه های مدیریت تغذیه آبخوان دارا می ­باشند، از تلفیق این مدل­ ها در برآورد شاخص ­ها استفاده شد. در نهایت با تعیین شاخص­ های یاد شده برای سیلاب­ هایی با دوره بازگشت مختلف، مقدار متوسط آن ها با استفاده از رابطه امید ریاضی تعیین شد. طبق نتایج حاصل شده، سامانه مورد بررسی (تغذیه مصنوعی امام­زاده عبدالله سرخه) از نظر دو شاخص راندمان تغذیه و نرخ تسکین سیل در رخدادهایی با فراوانی وقوع بیش از ۰.۲ عملکرد مناسبی داشته است و مقدار متوسط این دو شاخص به ترتیب برابر با ۰۵۴ و ۰.۹۳ به دست آمده است. با توجه به مدل­ محور بودن چارچوب پیشنهادی، روش این تحقیق قابلیت کاربرد در موارد مشابه را دارا می­ باشد.

Keywords:

آبخوان داری , آب زیرزمینی , راندمان تغذیه , مناطق خشک و نیمه خشک , نرخ تسکین سیل