دانش بومی، گزینه فراموش شده ترویج کشاورزی جهت پیشروری به سوی توسعه پایدارکشاورزی

غالب صاحبنظران ترویج کشاورزی، عاملتوسعهپذیرش نوآوریها و مؤلفه های پایداری در کشاورزی توسط کشاورزان را در الهام گرفتن از نظام های خرد بومی، دانش اقوام محلی و همراهی مبتکرانه آن با دانش ها و تکنولوژی های نوین توسعه می دانند . ضرورت توجه به دانش بومی در بهبود برنامه های ترویجی جهت توسعه پایدار، از آنجا ناشی می شود که منابع انسانی از اجزای اصلی آن به حساب می آیند، و مقوله توسعه انسانی پایدار نیز از همین جا سرچشمه گرفته است. درتوسعه انسانی پایدار، مردم به عنوان هدف سیاستهای اجتماعی و اقتصادی تلقی می شوند که دامنه انتخابهای آنان گسترش داده می شود تا در تصمیم گیریها مشارکت فعال داشته باشند..لذا یکی از اصول اصلی توسعه فعالیت های مشارکتی نظام ترویج کشاورزی، تأکید بر احیاء و توسعه قابلیت های دانش بومی است. در این راستا، ابزار هایICT و IT به عنوان راهکار های اصلی جهت حفظ و انتقال بهینه دانش های بومی شناخته شده اند. این ابزارها جهت بهبودسازمان دهی، حفظ و تبادل دانش بومی از طریق استراتژی های ارتباطی (براساس ترکیبی از اینترنت همراه با رسانه ها و روزنامه های محلی)بهره می گیرد. دراین مطالعه به روش مروری تحلیلی تلاش شده است که با یک دید تحلیلی جایگاه دانش بومی، مفهوم و لزوم توجه به آن در راستای پیشروری به سوی توسعه پایدار کشاورزی و نقش نظام ترویج کشاورزی را در حفظ و انتقال این دانش بیان نموده و تنگناهای پیش روی را معرفی می نماید

Keywords:

توسعه پایدار , دانش بومی , فناوری اطلاعات , فناوری اطلاعات و ارتباطات