اثربخشی آموزش خوش بینی بر میزان تاب آوری و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند مبتلا به سرطان و تاثیر آن بر ادراک شایستگی کودکان سرطانی

پژوهش حاضر از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل تمامی مادران دارای فرزند مبتلا به سرطان که طی سال ۹۴ به مراکز و بیمارستان های شهرستان گنبد کاووس مراجعه کردند و از این تعداد ۳۴ نفر از مادران دارای فرزند مبتلا به سرطان به عنوان نمونه با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره (گروه آزمایش و گروه کنترل) جای گرفتند. ابزار های گردآوری اطلاعات در این پژوهش شامل، فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، پرسشنامه تاب آوری و مقیاس ادراک فرد از شایستگی خود بود. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که آموزش خوش بینی شیوه گروهی به طور معناداری(در سطح( P>۰,۰۰۱ فرض موثر بودن جلسات اجرا شده را تایید می کند. و اثر مذکور باعث بهبود سلامت جسمی، سلامت روان شناختی ،روابط اجتماعی و محیط اجتماعی در مادران دارای فرزند سرطانی می گردد. همچنین در بعد شناختی، اجتماعی، جسمانی و رضایت از زندگی در مقیاس شایستگی کودکان موثر واقع می شود. نتیجه گیری: به دلیل تاثیرگذاری این روش درمانی توصیه می شود در جهت افزایش تاب آوری و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند مبتلا به سرطان و همچنین افزایش ادراک شایستگی کودکان سرطانی، در مراکز مختلف درمانی از این روش استفاده شود.

Keywords:

خوش بینی , تاب آوری , سرطان , کیفیت زندگی , ادراک شایستگی.