رائه راهبردهایی جهت ارتقاء کیفیت فضایی محله سیروس تهران با تاکید بر بازآفرینی پایدار شهری و برنامه ریزی وکالتی

امروزه محدوده های وسیعی از شهرهای کشور به ویژه در کلانشهرها و شهرهای بزرگ به بافت هایی تعلق دارند که عنوان بافت هایفرسوده و ناکارآمد به آنها اطلاق می شود. این عرصه های نابسامان شهری در ادبیات جدید سند ملی بازآفرینی پایدار، با عنوان محدوده هاو محله های هدف برنامه های بهسازی و نوسازی شهری مورد تاکید قرار گرفته اند؛ محدوده هایی با معضلات پیچیده از جمله فقر شهری(آموزش، امنیت، بهداشت، اشتغال و درآمد و ...)، عدم ایمنی محیط زندگی و افت منزلت اجتماعی و فرهنگی. در دو دهه گذشتهساماندهی بافت های فرسوده یکی از بزرگترین چالش های شهرهای کشور بوده و منابع زیادی به خود اختصاص داده است. با وجود اینکهتاکنون طرح ها و برنامه های متعددی تدوین و تصویب گشته و رویکردهای مختلفی در دستور کار قرارگرفته؛ اما این مسئله همچنانلاینحل باقیمانده است. این در حالی است که کشورهای توسعه یافته به بهترین شکل به مسئله پاسخ داده اند. در کشور ما نیز علیرغماینکه تا کنون پژوهش های متعددی از سوی جامعه آکادمیک صورت گرفته و رویکردها و راهکارهای بسیاری ارائه شده است؛ اما تقریباهیچ یک از آنها در عمل بکار بسته نمی شود و همچنان شاهد روند ادامه دار تخریب، تعریض و نوسازی بافت های مسئله دار هستیم. دورویکرد کارآمد در این حوزه، رویکردهای بازآفرینی پایدار شهری و برنامه ریزی وکالتی می باشند که در صورتی که به طور صحیح به کاربسته شوند، موجب ارتقاء کیفیت فضایی و زندگی در محلات و نواحی مسئله دار می گردند. ازاینرو پژوهش کاربردی حاضر با روشتوصیفی- تحلیلی، با استفاده از تکنیک استخوان ماهی؛ به ارائه چشم انداز، اهداف، راهبردها، سیاست ها و راهکارهای ارتقاء کیفیت فضاییمحله سیروس تهران با تاکید بر بازآفرینی پایدار شهری و برنامه ریزی وکالتی می پردازد.

Keywords:

بافت فرسوده , بازآفرینی پایدار شهری , برنامه ریزی وکالتی , محله سیروس