اثربخشی ایفای نقش گروهی (والد- کودک) بر مقبولیت اجتماعی دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی شهر تهران

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی ایفای نقش گروهی (والد- کودک) بر مقبولیت اجتماعی دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی شهر تهران بود. طرح این پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و یک دوره پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی شهر تهران در سال تحصیلی ۹۹ - ۱۳۹۸ بود. از بین این دانش آموزان، تعداد ۳۰ نفر که شرایط ورود به پژوهش را دارا بودند، انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش (هر گروه ۱۵ نفر) گمارده شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه مقبولیت اجتماعی فورد و رابین (۱۹۷۰) بود. ابتدا برای هر دو گروه آزمایش و کنترل، پیش آزمون انجام شد، سپس برای گروه آزمایش دوره ایفای نقش گروهی اجرا گردید، اما گروه کنترل در این مدت هیچ برنامه ای را دریافت نکردند. پس از خاتمه جلسات، برای هر دو گروه، پس آزمون اجرا شد و بعد از گذشتن دو ماه به منظور بررسی پایداری اثرات مداخله، برای هر دو گروه، آزمون پیگیری اجرا گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ و توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که میزان مقبولیت اجتماعی در گروه آزمایش، در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری افزایش یافته است و این افزایش در مرحله پیگیری پایدار مانده است. با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که ایفای نقش گروهی (والد- کودک) را می توان برای بهبود مقبولیت اجتماعی دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی استفاده نمود.

اثربخشی ایفای نقش گروهی (والد- کودک) بر مقبولیت اجتماعی دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی شهر تهران Keywords:

ایفای نقش گروهی (والد- کودک) , مقبولیت اجتماعی , دانش آموزان