بررسی مولفه های معماری پایدار با بهره گیری از معماری سنتی در شهرهای جنوبی ایران

در دهه های اخیر، مبحث پایداری، جهت حفظ محیط زیست و نیاز نسل های آینده، مورد توجه قرار گرفته است. بخش ساختمان به دلیل طراحی و ساخت نامناسب ساختمان ها، بزرگترین مصرف کننده انرژی در کشور است. علم معماری و ساختمان سازی می تواند برای محیط زیست مخاطره آمیز باشد، همچنین قابلیت طراحی حساب شده بر اساس شناسایی عوامل آب و هوایی هر منطقه را دارد. معماری بومی کشورمان، با پیشینه چند هزار ساله؛ بر اساس تفکر و تجربه، شناسایی اقلیم و فرهنگ اقوام، جهت بهره برداری از انرژی خورشید، باد و دیگر عناصر اقلیمی، با حداقل تاثیر در محیط زیست شکل گرفته و پیش تر از بیان مسئله پایداری با آن همراه بوده است؛ معماری سنتی ایران در منطقه حاشیه خلیج فارس دارای پشتوانه قوی از جنبه های گوناگون پایداری است. بنابراین در این مقاله سعی می شود با مطالعه ویژگی های پایداری معماری سنتی منطقه حاشیه خلیج فارس، با توجه به نکات مثبت و قابل تطبیق با زندگی امروزی و با بهره گیری از مزایای تکنولوژی در طراحی، فرصتی فراهم شود، تا با تطبیق و ترکیب اصول پایداری معماری بومی با شرایط زمانی حال در راستای توسعه پایدار گام های موثری برداشته شود. اما، تنها شکل کالبدی اصول نبایستی به عنوان الگویی منحصر به فرد تلقی شود، بلکه کالبد به جای مانده از گذشته تنها می تواند به عنوان تفسیر زمانی و مکانی اصول، مد نظر باشد و برای عصر حاضر تفاسیر مناسبی از آنها ارائه شود. پژوهش حاضر، در پی بررسی مولفه های معماری پایدار با بهره گیری از معماری سنتی در شهرهای جنوبی ایران است. گردآوری داده ها در دو بخش مطالعه کتابخانه ای و تحلیل اسناد خانه های بومی انجام شده است. راهبرد این مقاله در مرحله تحلیل و استنتاج کیفی است و دستیابی به هدف از طریق استخراج داده ها، دسته بندی و تحلیل و نهایتا گزینش داده های مرتبط و یکپارچه سازی آنها انجام میشود.

Keywords:

مولفه های پایداری , معماری پایدار , معماری شهرهای جنوب کشور , گرم و مرطوب , معماری سنتی۔