ارزیابی شیوه های حمل و نقل درون دانشگاهی جهت استفاده بانوان با رویکرد توسعه پایدار، مطالعه موردی: دانشگاه فردوسی مشهد

اثرات منفی حمل و نقل خودرو محور در معابر شهری موجب شده است دستیابی به حمل و نقل پایدار در مجموعه اهداف مدیران شهری قرار گیرد. حمل و نقل و جابجایی افراد در سفرهای درون دانشگاهی یکی از مهمترین مسائل مدیریتی دانشگاه های بزرگ نظیر دانشگاه فردوسی مشهد می باشد. سیستم های حمل و نقل درون دانشگاهی نیز مانند سیستم های حمل و نقل شهری باید براساس اهداف حمل و نقل پایدار توسعه یابند. سیستم های حمل و نقلی موجود در دانشگاه فردوسی مشهد شامل اتوبوس، تاکسی ون، دوچرخه، پیاده روی و خودروی شخصی می شوند. هدف این مقاله، رتبه بندی شیوه های حمل و نقل درون دانشگاهی جهت استفاده بانوان با رویکرد توسعه پایدار می باشد. این رتبه بندی با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) انجام شده است. مقادیر اوزان معیارها و گزینه های ارزیابی با استفاده از نرم افزار Expert Choice محاسبه شده اند. براساس نتایج بدست آمده، موثرترین معیارهای ارزیابی به ترتیب معیارهای زیست محیطی، ایمنی، زمان سفر، راحتی و هزینه سفر بودند. گزینه استفاده از دوچرخه با کسب امتیاز ۰/۲۹ به عنوان مناسب ترین شیوه حمل و نقل درون دانشگاهی جهت استفاده بانوان با رویکرد توسعه پایدار انتخاب شد و گزینه های استفاده از تاکسی ون، پیاده روی و استفاده از اتوبوس به ترتیب با کسب امتیازات ۰/۲۵، ۰/۲۵ و ۰/۲۱ در رتبه های دوم، سوم و چهارم قرار گرفتند.

Keywords:

حمل و نقل پایدار , سفرهای درون دانشگاهی , تحلیل سلسله مراتبی