بررسی عملکرد معیار ریسک نیم واریانس در بورس اوراق بهادار تهران

مدل میانگین-واریانس مارکویتز بدون شک تاثیرگذارترین مدل در عرصه علم مالی تلقی میشود. این مدل با استفاده از معیار ریسک واریانس سعی در یافتن پرتفویهای بهینه دارد. مارکویتز در ادامه پژوهشهای خود معیار ریسک نیم واریانس را پیشنهاد میدهد که به نظر وی قابل قبولتر از واریانس است و مدلی برای یافتن پرتفوی های بهینه با استفاده از این معیار نیز ارائه میکند. برای اینکه این دو معیار ریسک در مسئله یافتن پرتفوی بهینه جوابهای متفاوتی از هم بدست دهند، لازم است که بازدهی ها دارای توزیعی غیر از توزیع نرمال باشند، در غیر این صورت این دو رویکرد دارای جوابهایی مشابه خواهند بود. جوابهای مدلی که مارکویتز با استفاده از نیم واریانس ارائه کرد به راحتی جوابهای مدل میانگین-واریانس قابل کشف نبودند، به همین جهت مارکویتز و سایر پژوهشگران سعی کردند این رویکرد را توسعه دهند. هدف پژوهش حاضر بررسی توزیع بازدهی های در بازار بورس ایران و مقایسه عملکرد دو رویکرد بهینه سازی پرتفوی تحت واریانس و نیم واریانس، در داخل و خارج از نمونه است. برای رسیدن به این اهداف نمونهای از شرکتهای حاضر در شاخص ۵۰ شرکت فعالتر در طی شش سال انتخاب شده و ضمن بررسی توزیع بازدهی این نمونه، با استفاده از آن به بررسی عملکرد دو رویکرد پرداخته شده است. یافته ها نشان میدهند که بازدهیهای بورس اوراق بهادار تهران دارای توزیع غیر نرمال هستند و عملکرد مدل میانگین-نیم واریانس در خارج از نمونه بهتر از مدل میانگین-واریانس است.

Keywords:

نیم واریانس , چولگی , واریانس , پرتفوی , بهینه سازی