اثر قطع آبیاری در مراحل زایشی و کاربرد پوترسین و کودهای زیستی بر دوره پر شدن دانه، محتوای کلروفیل و عملکرد گندم
Publish place: Iranian Journal of Field Crops Research، Vol: 19، Issue: 2
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 227
This Paper With 15 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JFCR-19-2_004
تاریخ نمایه سازی: 26 مهر 1400
Abstract:
به منظور بررسی اثر قطع آبیاری در مراحل زایشی و کاربرد پوترسین و کودهای زیستی بر دوره پر شدن دانه، محتوای کلروفیل و عملکرد گندم، آزمایش فاکتوریلی بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه محقق اردبیلی در سال زراعی ۹۸-۱۳۹۷ اجرا شد. عوامل مورد بررسی شامل آبیاری در سه سطح (آبیاری کامل به عنوان شاهد، قطع آبیاری در ۵۰% مرحله سنبله دهی و قطع آبیاری در ۵۰% مرحله آبستنی (چکمه ای شدن) به ترتیب به عنوان محدودیت ملایم و شدید آبی) و کودهای زیستی در چهار سطح (عدم کاربرد کودهای زیستی به عنوان شاهد، کاربرد میکوریز (Glomus Intraradices)، کاربرد توام سودوموناس (Psedomunas Putida Strain ۱۸۶) و فلاوباکتریوم (Flavobacterim Spp)، کاربرد توام میکوریز با سودوموناس و فلاوباکتریوم) و محلول پاشی پوترسین در سه سطح (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد، کاربرد ۵/۰ و یک میلی مولار) بودند. از مدل دو تکه ای برای کمی سازی مولفه های پر شدن دانه استفاده شد. مقایسه میانگین ها نشان داد حداکثر وزن دانه (۰۶۴۱/۰ گرم)، سرعت پر شدن دانه (۲۸/۲ میلی گرم در روز)، طول دوره (۷/۳۹ روز) و دوره موثر پر شدن دانه (۱۴/۲۸ روز) در ترکیب تیماریآبیاری کامل با کاربرد توام میکوریز با سودموناس و فلاوباکتریوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین و حداقل مقادیر این صفات (به ترتیب ۰۳۶۱/۰ گرم، ۶/۱ میلی گرم در روز، ۱۵/۳۳ و ۵۷/۲۲ روز) در شرایط قطع آبیاری در مرحله آبستنی، عدم کاربرد کودهای زیستی و عدم محلول پاشی پوتریسین به دست آمد که از افزایش به ترتیب ۵۶/۷۷، ۵/۴۲، ۷۶/۱۹ و ۶۸/۲۴ درصدی در مقایسه با عدم کاربرد کودهای زیستی و پوترسین در شرایط قطع آبیاری در مرحله آبستنی برخوردار بودند. آبیاری کامل با کاربرد توام میکوریز با سودموناس و فلاوباکتریوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین، حجم و وزن خشک ریشه را به ترتیب ۳۷/۱۲۴ و ۴۷/۱۲۳ درصد افزایش داد. عملکرد دانه در قطع آبیاری در مرحله آبستنی و ظهور سنبله نسبت به آبیاری کامل کاهش یافت. بیش ترین عملکرد (۶۸/۶۸۲ گرم در مترمربع) در آبیاری کامل، کاربرد توام سودموناس و فلاوباکتریوم (۴۲/۶۸۶ گرم در مترمربع) و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین (۰۲/۶۱۸ گرم در مترمربع) به دست آمد. بر اساس نتایج این بررسی، به نظر می رسد کاربرد کودهای زیستی و پوتریسین می تواند به دلیل بهبود صفات فیزیولوژیک و بیوشیمیایی، عملکرد دانه ی گندم را تحت شرایط محدودیت آبی در مراحل زایشی افزایش دهد.
Keywords:
Authors
علیرضا محسنی محمدجانلو
دانشجوی دکتری رشته زراعت، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه محقق اردبیلی
رئوف سیدشریفی
دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه محقق اردبیلی
سعید خماری
دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه محقق اردبیلی
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :