حمل و نقل و توسعه پایدار پیاده محوری و حمل و نقل انسان مدار مطالعه موردی پیاده راه خیابان 15 خرداد

امروزه، شهرهای کشور با چالش های عدیده ای مواجه هستند که کمبود فضای پیاده، یکی از آن چالش ها برای مدیریت شهری بشمار می رود. واقعیت اینکه، شهرها هزینه سنگینی را بابت تردد خودروهای شخصی می پردازند. در این میان موتورسیکلت و خودرو شخصی اصلی ترین منابع آلاینده زیست محیطی شناخته می شود. مطالعات نشان می دهد که توسعه مسیر های سواره رو، راه حل برطرف کردن معضل ترافیکنیست. بلکه یکی از مهمترین جنبه های حمل و نقل انسان مدار، پیاده راه هایی است که در جهت آسایش و نشاط اجتماعی طراحی شده باشند. لذا شبکه خیابان های بدون خودرو مکان هایی مطلوبی هستند که سالم ترین محدوده شهری را تشکیل می دهند. علیرغم اینکه ساختار ترافیکی شهرها با استانداردهای شناخته شده فاصله دارد،لذا، ظرفیت سازی بایستی در جهت نیل به حمل و نقل پایدار جزئی از برنامه های اساسی حوزه مدیریت شهری محسوب گردد.هدف از ارائه این مقاله شناخت بسترها و مولفه های کارآمدی است که تاثیر بسزایی در اصلاح فضاها و ارتقاء کیفیتحمل و نقل شهری دارند.

Keywords:

حق برابری از حمل و نقل , ایمنی , عابرین پیاده , طراحی پیاده مدار , توسعه پایدار , محدوده پیاده راه