بررسی مقایسه ی میزان امیدواری، عدم تحمل بلاتکلیفی و تاب آوری در والدین کودکان با نیازهای ویژه و عادی

هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه ی میزان امیدواری، عدم تحمل بلاتکلیفی و تاب آوری در والدین کودکان با نیازهای ویژه و عادی در شهر ماهشهر بود. این پژوهش درگروه پژوهش های علی-مقایسه ای قرار دارد که جامعه آماری آن را تمامی والدین کودکان با نیازهای ویژه شهر ماهشهر تشکیل می دهند. نمونه این پژوهش به روش نمونه گیری دردسترس تعداد ۲۷۳ نفر انتخاب شدند که ۱۷۴ نفر والدین دارای کودکان با نیاز های ویژه و ۹۹ نفر دارای کودکان عادی قرار گرفتند. برای ارزیابی امیدواری از پرسشنامه علوی ( ۱۳۸۵ )، برای ارزیابی عدم تحمل بلاتکلیفی از پرسشنامه فریستون و همکاران ( ۱۹۹۴ ) و برای ارزیابی تاب آوری از پرسشنامه کانر و دیویدسون ( ۲۰۰۳ ) استفاده شد. نتایج نشان داد که که در فرضیه اول، والدین دارای کودک عادی نسبت به والدین دارای کودک با نیازهای ویژه از امیدواری بیشتری برخوردار هستند. فرضیه دوم نشان داد که والدین دارای کودک عادی نسبت به والدین دارای کودک با نیازهای ویژه از عدم تحمل بلاتکلیفی کمتری برخوردار هستند و در نهایت فرضیه سوم نشان داد که والدین دارای کودک عادی نسبت به والدین دارای کودک با نیازهای ویژه از تابآوری بیشتری برخوردار هستند. این مطالعه نشان می دهد که تاب آوری و امیدواری والدین کودکان عادی از والدین کودکان با نیازهای ویژه بیشتر و عدم تحمل بلاتکلیفی والدین با کودکان عادی پایین تر بود.

Keywords:

امیدواری , عدم تحمل بلاتکلیفی , تاب آوری , نیازهای ویژه