تلاش درجهت افزایش تعاملات اجتماعی در فضای خیابان بوسیله الگوی طراحی این فضا با هدف تقویت پیاده مداری

چنانچه مشاهده میشود امروزه غالب خیابانهای کشورمان برای استفاده کنندگان پیاده از این فضاها محلهای ناامن زشت، غیرایمن، ناسالم، غیرانسانی ، پرسروصدا و پردغدغه تبدیل گشته است و در بیشتر موارد نقش خیابانها محدود به تامین دسترسی سواره شده ا ست علت اصلی بروز مشکلات فوق این است که به مرورزمان تغییر و تحولاتی در تعریف معنی و طرز استفاده از خیابان پدید آمده و عملکرد فضاهای تغییر یافته بدون اینکهدر فرم آن تغییر حاصل شده باشد دراین راستا تضادها تنگناها و بحرانهای موجود در استفاده از فضاهای خیابان خصوصا در مورد عابر پیاده ناشی از عدم تطبیق فضاهای موجود با الگوهای رفتاری گروه های استفاده کننده از این فضاهاست و به همین علت بین فضاهای موجود و نحوه استفاده از این فضاها تعارض اساسی وجود دارد ودرنتیجه تمایل استفاده کنندگان پیاده از فضای غالب خیابانهای کشور و درنتیجه تعاملات اجتماعی ناش ازآن بشدت کاهش پیدا کرده است. این مقاله بر آن است براساس موارد فوق و با روشی تحلیلی توصیفی ضمن شناخت صحیح الگوهای رفتاری با استفاده از فنون و ابزارهای معماری طراحی و برنامه ریزی شهری به بیان روشهایی در جهت افزایش هرچه بیشتر تعامل اجتماعی در فضای خیابان های امروزی بپردازد

Keywords:

فضای خیابان , تعامل اجتماعی , پیاده مداری , الگوهای رفتاری , فضاهای عمومی , مالهای شهری