رابطه بین آموزش های مجازی با رضایت مندی و آمادگی یادگیری دانش آموزان متوسطه دوم شهر کرمان

هدف پژوهش بررسی رابطه بین آموزشهای مجازی با رضایت از آموزش و آمادگی یادگیری دانش آموزان است. جامعه آماری آن دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر کرمان میباشد که تعداد نمونه با استفاده از فرمول کوکران ۳۸۴ نفرمحاسبه گردیده وابزاراندازه گیری آن نیز پرسشنامه یادگیری الکترونیکی کشاورز ملکی و پرسشنامه رضایت از آموزش الکترونیکی واتکینز و همکاران می باشد که هر دو دارای پایایی و روایی مناسب بوده وسوالات آنها بر اساس مقیاس پنج درجه ای لیکرت درجه بندی شده است. پرسشنامه با روش نمونهگیری تصادفی ساده بین دانش آموزان توزیع شده است. این پژوهش از حیث هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی-تحلیلی و بهصورت پیمایشی میباشد. در پژوهش حاضر جهت تحلیل داده ها از نرم افزارهای SPSS۲۳ و Mplus۷,۴استفاده شده است. یافته های حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که میزان رضایت دانش آموزان از آموزشهای مجازی پایین تر از حد متوسط بوده ولی این رابطه به لحاظ آماری معنادار نیست. در حالی که که بین یادگیری و آموزشهای مجازی ارتباط مثبت و معنیداری برقرار است و در واقع آمادگی یادگیری دانش آموزان از حد متوسط بالاتر میباشد.بر اساس این یافته هاو با توجه به نوپا بودن آموزشهای مجازی، این نتیجه حاصل شد که آموزش و پرورش می تواند بافراهم نمودن شرایط زیر بنایی از جمله رفع مشکلات اینترنتی، برگزاری دوره های آموزشی برای معلمین، ارائه یک محیط مناسب با قابلیت های گسترده آموزشی و خدمات پشتیبانی مناسب،میزان رضایت مندی راافزایش داده و استفاده از آموزش های مجازی را در مدارس تداوم بخشد.

Keywords:

آموزش مجازی و الکترونیکی , رضایتمندی , یادگیری , دانش آموزان.